• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Faint | Wet From Birth

The Faint onfortuinlijk met de billen bloot.
CD, Saddle Creek/Munich

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 24 september 2004

Twee jaar geleden konden we maar niet genoeg krijgen van uiterst dansbare postpunk-hymnes als ‘Agenda Suicide’ en ‘Conductor’, getekend The Faint. Het album Danse Macabre deed het dan ook erg aardig in kringen waar je of hip of cool moest zijn om enige rol van betekenis te spelen. Met Wet from Birth liet de band uit Ohama, Nebraska zopas alweer een spiksplinternieuw schijfje op de mensheid los waarover de verwachtingen niet bepaald van de poes waren. Snel kwamen we echter tot volgende ontnuchterende vaststellingen:

1) Krakers als voornoemde singles zijn er op Wet from Birth helaas niet te vinden. De enige song die nog min of meer in de buurt komt, is het vette ‘Paranoia Attack’, waarin The Faint opnieuw vol overgave het glimmende spiegelpaleis van de eighties-synthpop betreedt. U hoort ons evenmin morren over de strakke opener ‘Desperate Guys’ en het transcendente ‘How Could I Forget’.

2) Waar Radio 4 de gitaar gedeeltelijk aan de wilgen hing ten gunste van de pulserende beat, maakt The Faint nu de omgekeerde beweging. Het opzichtige geflirt met de post-wave (inclusief hallucinante rave-synths) van weleer heeft plaatsgemaakt voor indiepunk-gitaren en ostentatief zelfs een wolk synthetische strijkers. In plaats van de felbegeerde stap voorwaarts slaat The Faint een heldonker en weinig inspirerend zijsteegje in.

3) Teveel songs blijven hangen in het ijle en hebben de grootste moeite om zich in je geheugen vast te spijkeren. Bovendien slaagt The Faint er nooit in om de concurrentie het vuur aan de schenen te leggen. De mechanisch gestuurde handclaps in het ronduit banale ‘Erection’ zijn dringend aan een sabbat toe, daar waar de heren van !!! of The Rapture er eerder wél mee wegkwamen. In ‘Drop Kick’ klinkt zanger Todd Baechle dan weer als een dementerende Johnny Rotten, rücksichtlos op zoek naar die laatste geniale riff en compleet losgeslagen van de bewoonde wereld.

4) Baechle’s teksten drijven al te vaak op het soort infantiele humor dat ons terstond een indigestie bezorgt waar we dagen niet goed van zijn. Of wat dacht u van ‘I should have noticed the beauty / And not how it hurt / Wet like a cherry / In the bloodbath of birth’ (uit ‘Birth’)? En wij die dachten dat we al wat gewend waren van The Faint (wie herinnert zich nog kinky non-statements als ‘Casual Sex’ of ‘Let the Poison Spill from Your Throat’?).

5) Als Danse Macabre de kabellift trok tussen hoge pieken en diepe dalen, dan klinkt Wet From Birth een pak coherenter en zijn de songstructuren conventioneler. Jammer genoeg werden de opnames in The Orifice (een aftands warenhuis dat de Amerikanen renoveerden tot studio) echter gekelderd door een acute opstoot van ADHD waardoor het de band raadzaam leek om amper vierendertig minuten muziek vol te stouwen met een veelvoud aan (foute) ideeën. Niet dus!

De knapste release uit de geroemde kweekvijver van Saddle Creek zal dit jaar dus verrassend genoeg niet op naam van The Faint komen te staan, maar wel op die van Cursive of Azure Ray (hoewel de angelieke stemmen van Orenda Fink en Maria Taylor ook aanwezig zijn op Wet From Birth). Wat de bio ook mag pretenderen, The Faint gaat anno 2004 onfortuinlijk met de billen bloot. Kan er iemand de noodverlichting aanknippen?

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-faint/wet-from-birth/7297/
Meer The Faint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-faint