• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Faint: Een dansbare liedjesband

In 2002 stond het ineens op de muzikale kaart: Omaha, Nebraska. Thuishaven van Bright Eyes, Cursive en ook The Faint. En dat terwijl deze bands toch al een tijdje bezig waren. Zo begon The Faint in 1994 als lo-fi pop band. Om dus 8 jaar later door te breken met synthpunk van het album Danse Macabre. Gitarist Dapose licht toe.

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Ringel Goslinga

Publicatiedatum: 24 juni 2003

Headbangen
Dat Dapose bij de band zit is trouwens ook al redelijk bizar: hoeveel indierockbands nemen nu een deathmetalgitarist in hun gelederen op? En toch is dat de achtergrond van Dapose. Vandaar dus de grunts in ‘Agenda Suicide’ en de dissonante gitaarsolo in ‘The Conductor’. En natuurlijk het headbangen tijdens de liveshows.

“Het begon met een nevenproject dat ik had met Todd (Baechle, zanger/toetsenist van The Faint – mth.) Ik vond The Faint erg goed, hij vond wat ik deed erg goed en we dachten: ‘Laten we samen eens iets gaan doen. Wie weet wat er uitkomt.’ We klooiden een paar maanden wat aan en hadden veel lol. Maar toen werd het echt tijd voor The Faint om voor Danse Macabre te gaan schrijven en vroegen ze mij om er bij te komen.”

Dansplaat
The Faint begon dus ooit als pure lo-fi indierock band, maar begon met keyboards te experimenteren omdat ze zich beperkt voelde door de gitaaraanpak en de aan de vloer vastgeplakte fans. Er zijn natuurlijk wel meer bands die dat doen, maar die gaan meestal tegelijkertijd experimenteren met de songstructuren. The Faint niet.
“Eén van de sleutelkenmerken van alle albums is dat we altijd geprobeerd hebben een liedjesband te zijn. Met dit album hebben we geprobeerd een echte dansplaat te maken, dat goed klonk voor in de clubs. Maar we wilden ook dat het goed klonk voor iemand die er thuis in zijn eentje naar luistert. Er is een evenwicht. Live willen we niet persé dat mensen de teksten oppikken. We willen dat ze dansen en lol hebben. Daarna kunnen ze de plaat kopen en thuis aandachtig luisteren naar de teksten.”

Dapose denkt dat de echte grote stijlveranderingen nu wel achter de rug zijn bij The Faint. “We maken steeds progressie en veranderen voortdurend, maar ik denk dat we nu wel het geluid hebben gevonden dat ons boeit. En het klinkt misschien vreemd, maar ik denk dat je op elke plaat de progressie hoort. Zelfs op het eerste album, dat puur indierock is, is er al wat keyboard.”
Zijn de indierockwortels van The Faint dan ook nog terug te vinden in het huidige geluid? Dapose: “Ik denk van wel. In mijn observatie is het zo dat er een soort uniciteit is aan indierock, een soort van ontraditionaliteit. Het is een bepaalde manipulatie van traditioneel songschrijven: je gooit ineens een rare angst-y stukje in het midden van een vers of refrein. Niet dat we dat nou specifiek doen, maar de relatie tussen indierock en onze band nu zit beslist in het songschrijven. En niet noodzakelijkerwijs in ons geluid.”

Een geluid dat overigens nogal jaren ’80 aandoet. The Faint wordt nogal eens vergeleken met acts als Nitzer Ebb en Front 242. Niet terecht, volgens Dapose. “Dat wordt vaak gezegd, maar ik weet niet wat ik daar van moet denken. Het klopt nooit helemaal precies in mijn gedachten. Mensen denken dat ze weten waar we naar luisteren, maar ze zijn meestal niet erg correct.”
“Het vorige album Blank-Wave Arcade had wel bewust een new wave thema, maar ik denk dat je ook daar in elke song wel een modern element kan aanwijzen dat niks met de jaren tachtig te maken heeft.”

Dood en werk
Thematisch is Danse Macabre een vrij coherent album geworden. “Het hangt allemaal samen met dood en werk, je leven verwerken voor geld. Dat was net de fase waar we zelf door gingen in die tijd. We proberen te leven van de muziek en we proberen andere mensen aan te moedigen om hun dromen te volgen en zich niet bezig te houden met de rest van hun leven werken en geld verdienen.”
Maakt dat The Faint een politieke band? “Dat is wel belangrijk voor ieder van ons voor zich, maar het is niet iets wat we uit proberen te dragen met de band. We preken geen boodschap over hoe mensen zouden moeten leven. Persoonlijk heb ik wel een soort van antikapitalistische standpunten, maar ik vind dat geen belangrijke boodschap om door te geven.”

Goedkoop
De andere band uit Omaha die in 2002 doorbrak was Bright Eyes, het project van wonderkind Conor Oberst. Een aantal Faint-leden droeg bij aan die plaat en in de VS worden de platen van The Faint uitgebracht op Obersts Saddle Creek label.
“We zijn allemaal vrienden. Persoonlijk ken ik niet iedereen op Saddle Creek sinds het begin, maar mensen als Todd, Joel (Petersen, bas) en Clark (Baechle, drums) zitten al sinds het allereerste begin bij Saddle Creek. Eerst waren ze vrienden en toen begonnen langzamerhand al die band te touren en wat populairder te worden. Daardoor groeide het label ook. Bij de bands was iedereen opgewonden over de verschillen. Conor is overduidelijk een briljante songschrijver, die zijn eigen manier van werken heeft. Daardoor worden wij weer geïnspireerd. Elke keer als een Saddle Creek band een plaat uitbrengt, zegt iedereen ‘Wow, dat is geweldig!’. We proberen elkaar echt te inspireren. Door Saddle Creek komen er ook meer bands uit andere steden.”
“We wonen graag in Omaha, maar het is ook leuk om er weg te gaan. Het ligt centraal, even ver van de West- als van de Oostkust en maar een paar uur van Chicago en Kansas City. Het is erg vriendelijk en erg goedkoop. Als we ergens anders hadden gewoond hadden we baantjes moeten hebben voor tussen de tours.”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-faint/the-faint-een-dansbare-liedjesband/3432/
Meer The Faint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-faint