http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Dodos | Individ

Ingetogen uitbundigheid.
CD, Polyvinyl/Morr Music/Konkurrent

Tekst: Niels Steeghs

Publicatiedatum: 16 februari 2015

Na twee opeenvolgende hoezen in zwart-wit (waarvan eentje zelfs de titel No Color droeg en de tweede duidelijk geplaagd werd door de dood van gelegenheidsgitarist Christopher Reimer) is voor The Dodos de tijd weer gekomen om kleur te bekennen. Letterlijk, want de cover van nieuwe plaat Individ kenmerkt zich door een bijna vuurwerkachtig explosief palet aan kleuren. Het is een krachtige eruptie zoals The Dodos eerder met beperkte middelen een stortvloed aan geluid hebben bewezen te kunnen neerzetten.

Door commercieel succes heeft het duo Logan Kroeber en Meric Long zich eigenlijk nog nimmer laten leiden, door creatieve impulsen des te meer. In de loop van de jaren hebben de twee heren uit San Francisco een uit duizenden herkenbaar geluid neergezet. Enerzijds sober, anderzijds bewonderenswaardig energiek. Wat The Dodos typeert is de prachtige symbiose van gitaar en drums. Zachtzinnig en subtiel weten de heren je dusdanig te hypnotiseren dat je alles om je heen even geneigd bent te vergeten.

Zo geldt het ook voor beide heerschappen zelf; ze verdwijnen al musicerend volledig in het parallelle universum dat ze scheppen. Gelaagd, rijk, kleurrijk, virtuoos. Het is uitbundigheid op de voor The Dodos typerende ingetogen manier. Het herinnert aan succesplaten Visiter en Time to Die. Platen die met schijnbaar repetitieve ritmes verdomd vernuftig weten te boeien. Zij het met meer uitgesponnen nummers en een geluid dat minder lichtvoetig en meer melancholisch is dan op de eerdergenoemde platen.

Zo is Individ een plaat waarop het duo na een ontdekkingstocht is teruggekeerd bij het succesgeluid. Wijzer en volwassener, zo bewijzen de teksten, maar nog altijd met het organische van die ragfijne ritmes waarop The Dodos het patent hebben. "We'll keep playing / Till there is nothing" aldus de als altijd maniakaal en stoïcijns snarenplukkende Long in 'The Tide'. Simpelweg omdat ze niets liever doen.