Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
2014 is 'Willy's jaar'. Lovende recensies voor zijn vierde roman The Free, terwijl zijn eerste, The Motel Life, verfilmd wordt met overtuigende rollen door Emile Hirsch, Stephen Dorff en Kris Kristofferson en in de bioscopen draait. En dan is er nog dit verbluffende debuut van The Delines. Want laat de boekenwurmen en filmfreaks vooral weten en horen dat Willy Vlautin in de eerste plaats een schrijvende muzikant is.
Richmond Fontaine blijft Vlautins eerste en belangrijkste band, maar deze samenstelling van leden van The Damnations, The Decemberists en Richmond Fontaine tot het nieuwe The Delines mag meer genoemd worden dan een gelegenheidsbandje. Dat zit hem natuurlijk in de songteksten van Vlautin, altijd even eerlijk als droevig. Ditmaal niet door hemzelf gezongen maar door de Texaanse Amy Boone. Een dame met zand in de haren en stof in de keel, die zij met Budweiser of een glaasje whisky smeert, waardoor elk woord er in een doorleefde countrysoulsnik uitkomt.
Een serveerster met een lul van een baas die haar fooi aan tafel natelt ('I Won't Slip Up'). Een vrouw die uitkijkt naar haar man die op zee op een boortoren werkt, haar leven-als-leugen overdenkend ('The Oil Rigs at Night'). Het zijn verhalen van Vlautin geschreven vanuit vrouwperspectief die door Boones zang nog eens dubbel zo effectief op het hart van de luisteraar afgaan. De band brengt daarbij met een orgeltje hier en een steelgitaar daar alles in avondlijke neonsferen, gelijk aan de plaathoes, waardoor Colfax klinkt als 'een biecht bij middernacht', zoals het label dat zo fraai stelt. Man of vrouw, zondaars zijn we gelukkig allemaal, dus troost je met deze goddelijke countrysoulplaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-delines/colfax/24959/
Meer The Delines op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-delines
Deel dit artikel: