• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

GESTERKT DE NACHT IN MET THE DELINES

Voor de droeftoeters onder ons was er afgelopen jaar Colfax van The Delines. Wéér een verdienste van Willy Vlautin, die met americanaband Richmond Fontaine en solo als schrijver al jaren indruk maakt met zijn goudeerlijke verhalen over de werkende armen van Amerika. Maar laten we de troostende aanwinst in dezen niet vergeten. Countrysoulzangeres Amy Boone: "Het zijn de oprecht zware situaties waar ik mijzelf mee kan identificeren."

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 29 december 2014

Willy: "Ik werkte tegelijkertijd aan mijn roman The Free en aan dit album. De meest nabije cross-over tussen roman en plaat zal het nummer 'Colfax Avenue' zijn, waarin een vrouw op zoek gaat naar haar broer die gehavend, doelloos en onzeker terugkeert uit een oorlog. Wanneer ik aan een boek schrijf is het lastig om dergelijke verhalen niet in mijn liedjes te laten sluipen. Maar ik geniet daarvan. Meestal helpt het schrijven aan het een het ander. Ik zie het als het bestuderen van een idee op verschillende manieren. Ik schrijf erover, ik zing erover. Het helpt me allemaal om dat wat ik wil zeggen op een duidelijkere en sterkere manier te verwoorden. Goddomme, ik hoop althans dat dit zo is."

"Of ik een brug sla tussen 'literair publiek' en 'poppubliek' durf ik niet te zeggen. Ik houd zelf zoveel van boeken en muziek dat de combinatie ervan voor mij zinvol is. De meeste schrijvers die ik ken groeiden op met en zijn geobsedeerd door rockmuziek. Dus ik denk dat naarmate de tijd verstrijkt het huwelijk tussen literatuur en muziek zal blijven bloeien. Veel romanschrijvers hebben op een bepaald punt in hun leven in een band gezeten. Maar vandaag de dag lijkt het alsof ieder-een die iets met kunst doet op een gegeven moment muziek gaat maken."

Bergen vol vrouwen
"Ik werd voor deze plaat geïnspireerd door bergen vol geweldige vrouwelijke songwriters die de problematiek van vrouwen weten over te brengen. Inspiraties voor The Delines zijn Candi Staton, Sammi Smith, Dusty Springfield, Neko Case, Bobbie Gentry. Bij het schrijven aan deze plaat dacht ik gewoon aan vrouwen van mijn leeftijd die ik goed ken, mijn nichtje, Amy… Ik werd grootgebracht door een vrouw en de beste mensen in mijn omgeving zijn vrouwen. Maar meer in het algemeen geldt hetzelfde als voor mijn boeken: allereerst zie ik mijn personages als mensen, het geslacht komt als tweede."

"Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in arbeidersverhalen en dat is nog altijd waar mijn hart naar uitgaat. In elk dorp en elke stad ter wereld wonen zwoegende, hard-werkende mensen. Iedereen kent zware momenten, zelfs de hipsters in Portland, Oregon. Maar het is wel een erg succesvolle stad vol knappe mensen! Daarom hebben ze me eruit geschopt, naar het platteland! Ik ben beter op mijn plek in kleine dorpjes, tussen paarden en minder mooie figuren…"

Amy: "Willy is een geweldige regisseur, want hij gaf mij alle ruimte, maar ook roerde hij zich als hij een bepaalde liedregel op een specifieke wijze gebracht wilde hebben. Soms kwam hij het opnamehok in om gedetailleerde achtergrondinformatie te geven over het personage dat ik bezong en waar hij of zij emotioneel doorheen ging. Voor mij is het moeilijk om een gevoelige performance neer te zetten als ik me niet op een of andere manier met een karakter kan verbinden of op zijn minst sympathie zou voelen voor de situatie waarin deze figuur zich bevindt. Het zijn de oprecht zware situaties waar ik mijzelf mee kan identificeren."

"Willy bedacht het mellow laat-op-de-avond-concept van het album. Ik heb nog altijd de brief die hij me stuurde om de sfeer van de muziek te omschrijven. Hij schreef me dat ik me moest voorstellen dat ik 's avonds laat moe thuis kwam, maar nog niet klaar was om te gaan slapen. En wat doe je dan? Je zet nog één laatste plaat op en opent een fles wijn. Zó'n album wilde hij maken. Wat ik nodig had was ruimte, zodat de muziek kon ademen en ik moest zingen alsof de stemmen van de liedpersonages een gesprek voerden."

Schuld en verdriet
"In het nummer 'The Oil Rigs at Night' stel ik mijzelf het schuldgevoel en het ver-driet voor dat een vrouw voelt bij het verlaten van iemand die als een vriend voor haar was, maar die gewoon niet de juiste voor haar is. Een lied over een vrouw die zo verstrikt is geraakt in het leven van een man en dat van zijn familie dat ze voelt dat ze moet wegsluipen terwijl hij aan het werk is op een olieplatform op zee. In 'I Won't Slip Up' heeft een serveerster te kampen met een hufterige baas die elke avond haar fooi aan tafel natelt. Ik gok dat de meeste werkende mensen ervaring hebben met een baas voor wie je het nooit goed kan doen hoe zeer je ook je best doet of hoe lang je ook bij hem in dienst bent. Veel werkgevers vertrouwen op hiërarchie en op intimidatie om hun werknemers in toom te houden."

"Als ik te bombastisch zong beteugelde Willy mij bij die liedregels waarvan hij het gevoel had dat ze meer kwetsbaarheid nodig hadden. In 'I Got My Shadows' begreep ik de kracht en de kwetsbaarheid van het lied. De meeste mensen kunnen niet hun hele leven sterk blijven zonder uiteindelijk afgemat te raken. De jonge vrouw in dit nummer is stoer, maar ze is moe na een zware tijd en een aantal moeilijke relaties. Haar zwakte is dat ze niet de hele tijd alleen wil zijn, dus ze moet een compromis sluiten. Dat is in feite een terugkerend thema in Willy's werk: alleen zijn versus samenzijn met de verkeerde persoon."

Bovenste foto door Bart Notermans

http://www.kindamuzik.net/interview/the-delines/gesterkt-de-nacht-in-met-the-delines/25603/
Meer The Delines op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-delines