Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De geblokte Vansschoenen staan in de kast. Het Dordrechtse rockduo Death Letters (nu zonder The ervoor) is ouder geworden, dat gaat snel als je rond de zestien bent. De afgelopen twee jaar zag je het tweetal veranderen van puber naar adolescent. Hun zwart-rode klederdracht en opzichtige emokapseltjes zijn verdwenen. Op de gitaar van zanger-gitarist Duende staat de naam van zijn vriendinnetje niet meer met watervaste stift geschreven.
Het is logisch dat je deze verandering van houding, denkwijze en smaak ook terughoort in de muziek. Op het debuut rosten ze nog al hun puberfrustratie eruit, maar over de tweede plaat, Post-Historic, is écht nagedacht. En hun nog steeds jeugdige enthousiasme zorgt ervoor dat het album totaal geen focus kent. De mix aan stijlen (rock, indie, hardrock, punk, emo, postrock) spreekt boekdelen: de jongens willen te veel op één album.
Enthousiasme moet je nooit de kop indrukken. Maar overmatig enthousiasme wel. Soms moeten mensen, en artiesten dus ook, even een stopteken krijgen. Rustig doen nu. Nadenken. Wie ben je? Wat wil je? Wat doe je? Waar ben je goed in? Het zijn vragen die Death Letters nog even voor zichzelf moet beantwoorden. Onze tip? Met het nummer 'Temporary Frame' (lees: indierock, beetje punk) zijn jullie op de goede weg. Echt waar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-death-letters/post-historic/21657/
Meer Death Letters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-death-letters
Deel dit artikel: