• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Darkness | One Way Ticket to Hell... and Back

Geen probleem zo groot of je kan het oplossen door wat extra sporen op te nemen.
CD, Atlantic/Warner

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 12 december 2005

Het nieuwe Darkness-album had nogal wat voeten in de aarde, de band lag zelfs min of meer uit elkaar door interne strubbelingen. Maar onze Engelse rockhelden wisten een ding: geen probleem zo groot of je kan het oplossen door wat extra sporen op te nemen. Dus huurden ze Roy Thomas Baker in, de man achter A Night at the Opera van Queen. Ook deed hij de productie van Head Games van Foreigner.

Met die twee bands heb je meteen de steunpilaren van One Way Ticket to Hell… and Back te pakken. Waarbij de drieminutenpoprock van Foreigner net iets belangrijker is dan de operette van Queen. Voor echte pretentieuze bombast zijn The Darkness namelijk toch te veel feestbeesten. Het titelnummer en terechte eerste single gaat niet voor niets over een met te veel Boliviaans feestpoeder bestoven avondje uit ("It was a dusty old night and I’m the first to admit it / I’m sure I upset someone but my memory has chosen to omit it.").

In ander hoogtepunt, ‘English Country Garden’, bezingt Justin Hawkins de geneugten van het platteland en de aldaar levende vrouwen op tonen van een razendsnel voorthamerende piano. Maar er is ook ruimte voor de donkerdere kanten van het bestaan. Zo is de grootste angst voor de hardrocker natuurlijk om kaal te worden. Het levert met ‘Bald’ het beste nummer van One Way Ticket to Hell… and Back op. Dat het onderwerp Hawkins diep raakt kan je vooral merken aan de manier waarop hij zijn stem nog hoger een paar tandjes hoger zet voor de regel "Bald, well tonight, thank God it’s him instead of me".

Het probleem met The Darkness blijft echter dat ze wat wisselvallig zijn en dat tegenover deze hoogtepunten ook een aantal veel minder tracks staan. Zo klinkt de combinatie van doedelzak met Chinese invloeden in ‘Hazel Eyes’ in theorie intrigerend, maar in de praktijk is het gewoon irritant. Ook ‘Girlfriend’ ergert, wegens te huppelig vrolijk. Meer in het algemeen geldt dat Hawkins te veel zijn beruchte falset gebruikt, wat de muziek onnodig hysterisch maakt (denk ook aan Muse).

Concluderend zal One Way Ticket to Hell… and Back de met Permission to Land gevormde meningen niet veranderen. Vond je het afschuwelijk, dan ga je het nog veel erger vinden. Ben je fan (en daar horen veel voormalige haters die deze fantastische liveband op een podium aan het werk hebben gezien bij), dan blijf je fan. Maar ook dan kan je er niet onderuit dat hoewel One Way Ticket to Hell… and Back zeker geen slechte plaat is, hij zeker niet het niveau heeft van het beste werk van bijvoorbeeld Foreigner of Queen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/the-darkness/one-way-ticket-to-hell-and-back/11437/
Meer The Darkness op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-darkness