Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zou Isle of Wight het enige plekje van Engeland zijn waar de zon zich wel eens laat zien? Aardige, optimistische jongens zijn het, de zes Britten van The Bees. Dat kan bijna niet anders.
Met hun derde album doen The Bees, afkomstig van the Isle of Wight, opnieuw een poging de zon een glimlach te ontfutselen. Eerst met het eigenwijze Sunshine Hit Me (2002), vervolgens met het iets evenwichtiger Free the Bees (2004), nu met Octopus, een lichtvoetig album vol aanstekelijke popliedjes.
Het vreemde eiland pal onder Engeland is het meest beroemd door het popfestival dat er van 1968 tot 1970 jaarlijks gehouden werd. Dat laatste jaar trok het evenement maar liefst 600.000 bezoekers, meer dan Woodstock een jaar eerder. Met onder andere The Who, Jimi Hendrix en Bob Dylan op het affiche ging het festival de geschiedenis in als één van de mijlpalen van de hippietijd.
Geen wonder dat The Bees een lichte obsessie voor de jaren zestig hebben. Dat hadden ze op de eerste twee platen, dat hebben ze op Octopus nog steeds. Bluespop, Beatleske, licht psychedelische rock, soul, Crosby, Stills, Nash and Young-achtige ballades: The Bees gebruiken het allemaal in een originele en goed gespeelde eigen mix.
De lichte tint wordt veroorzaakt door de fraaie harmonieën en de trompetten, die soms wel geleend lijken van het warmbloedige Calexico. Binnen het spectrum Britse-bands-van-het-moment passen The Bees het best bij Little Barrie, dat andere buitenbeentje met een sixties-voorliefde.
The Bees is niet het type band dat de wereld wil veranderen. Hun gedoodverfde hit heet ‘The Left Foot Stepdown’: als het publiek een klein dansje voor ze wil doen, zijn de mannen tevreden. Octopus is een vrolijke niets-aan-de-hand-plaat, die je met alle acht armen liefdevol zal omarmen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-bees/octopus/15147/
Meer The Bees op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-bees
Deel dit artikel: