Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De bands die Tame Impala hebben beïnvloed zouden op papier al verschrikkelijk oubollig klinken, laat staan op een beeldscherm. Blue Cheer? The Electric Prunes? The Doors? Cream? Vooraanstaande namen uit de popgeschiedenis, dat zeker, maar het zijn ook bands waarop zich door de jaren heen een flinke laag stof is gaan vormen. Zie daar maar eens een frisse draai aan te geven.
Toch is dat precies waar het Australische trio Tame Impala (live een kwartet) in is geslaagd met dit debuut. Het album lijkt op het eerste gehoor een dwarsdoorsnede van de psychedelica uit de jaren zestig, maar stiekem maakt de band ook uitstapjes naar andere decennia. De dwingende ritmes doen denken aan krautrockpioneers Can, en een nummer als 'Lucidity' zou perfect hebben gepast op een van de generatorfeesten van Kyuss. Zo staat Tame Impala dus met één been in het ruige woestijnzand, en met het andere in de melancholische regenbui uit The Doors' 'Riders on the Storm'. En ja, dat gaat heel goed samen.
Innerspeaker, dat is gemixt door Dave Fridmann (The Flaming Lips, Mercury Rev), is een onnavolgbaar muzikaal doolhof, waarbij je elke keer denkt te weten welke richting het op gaat. Tevergeefs, want Tame Impala gaat altijd op zoek naar de andere afslag.
Misschien is de band daardoor nog wel het beste te vergelijken met The Coral, dat acht jaar geleden op dezelfde wijze een eigentijdse draai wist te geven aan een andere stroming: Merseybeat. Het debuutalbum van de Britten was zo goed, dat het daarna nooit meer is gelukt dat hoogtepunt te overtreffen. Afgaande op de tijdloze klasse van Innerspeaker, kan het niet anders of Tame Impala gaat eenzelfde lot tegemoet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tame-impala/innerspeaker/20829/
Meer Tame Impala op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tame-impala
Deel dit artikel: