Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alweer een half decennium geleden verscheen de eerste plaat van Tamaryn. The Waves bleek een aangenaam stoombad van gruizige en galmende gitaargeluiden, machinale ritmes uit strakgespannen bassnaren en minimalistische drums in de beste Velvet Undergroundtraditie. Twee jaar later kwam Tender New Signs uit, waarop het enigszins rauwe, twangy gitaargeluid plaatsmaakte voor meer dromerige prachtmelodieën die zich met de beste shoegaze kunnen meten.
Op Cranekiss schuift de dromerige muziek van het duo Rex John Shelverton en Tamaryn verder op richting toegankelijkheid. De twee laten daarvoor meer popinvloeden toe en kleuren die in met synths, beats en samples. De zang van Tamaryn baadt nog steeds in galm, maar de vocalen van de Nieuw-Zeelandse voeren op deze prima plaat voor het eerst echt de boventoon. In teksten die veelal gaan over vrouwelijke verlangens laat ze mooizingerij gelukkig wel achterwege en ze blinkt uit in vele vocale registers.
De productie is helder en massief, maar laat het sfeervolle shoegazeverleden van de band grotendeels ongemoeid. En hoewel Cranekiss op een breder publiek lijkt te mikken, blijft er onder de oppervlakte op die manier nog voldoende te genieten met bij tijd en wijle vindingrijke bas- en synthtonen. Het geluid leunt meer op illustere namen als Curve en Lush dan op Slowdive. Achter het dikke wolkendek van Tamaryn is zowaar een waterig zonnetje gaan schijnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tamaryn/cranekiss/26342/
Meer Tamaryn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tamaryn
Deel dit artikel: