http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sweatmaster | Dig Up The Knife

Rocken alsof het 2000 is.
CD, Fullsteam/Rough Trade

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 30 november 2010

Sweatmasters Sharp Cut blijft een kroonjuweel van de Scandirockexplosie van het begin van de eeuw. Ondertussen bestaan The Hellacopters en Gluecifer niet meer en is de status van The Hives en The (International) Noise Conspiracy uiterst twijfelachtig na een paar teleurstellende albums. Met Deense tegenhanger Baby Woodrose - ooit coverden ze elkaar op een splitsingle - houdt het Finse trio de eer van de Scandirockformule van simpele stevige rocksongs met grootse melodieuze refreinen nog steeds hoog.

Dig Up the Knife is zelfs het beste Sweatmasteralbum sinds Sharp Cut. Dat is het gevolg van een koersverandering. Waar op de tussenliggende platen steeds meer melodieuze indierockelementen in de muziek kropen - wat niet echt aansluit op de kwaliteit van de band, die vooral in de ritmische drive zit - daar gaat Dig Up the Knife juist de andere kant op. Het is de hardste en ook duisterste Sweatmasterplaat tot nu toe. De overeenkomst met Queens of the Stone Age die altijd wel duidelijk was, is daarmee nog sterker geworden. Het verschil is dat de heren van Sweatmaster drieminutenliedjesfundamentalisten zijn. Dat is een keuze, maar het komt ook doordat Mikko Luukko niet op zijn gitaar kan wat Josh Homme kan. Daar staat dan weer tegenover dat Homme niet zo kan zinger als Sasu Mykkänen. Zoals een van de songtitels op de plaat al zegt: 'Some People Got Soul'.

Met dat nummer en 'Who Side Are You On?' (sic) kent Dig Up the Knife al een ijzersterke start volgens gekend Sweatmasterrecept. Het is op 'Nature Son' dat de band ineens verrast door met enorm succes een duistere, slepende weg in te slaan, met Mykkänen als de huilende wolf in het bos en drummer Matti Kallio als reïncarnatie van John Bonham. Een lijn die wordt voortgezet in het al even sterke 'Add One More Foe'. Gooi er een stel klassieke Sweatmasterbangers als single 'Run Run', 'Can't Tell Trees from Sky' en 'Turnover' bij en je hebt een plaat die je laat rocken alsof het 2000 is, toen Veni Vidi Vicious en Rated R de alternatieve hitlijsten beheersten in plaats van suffe indietronica.