• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Converse Rock 'n' Roll Party

De White Stripes en Macy Gray-gangers hadden het fout.
21 mei 2003, Melkweg, Amsterdam (NL)

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 25 mei 2003

Converse heeft zijn feestje niet zo intelligent gepland. Een zeker duo uit Detroit houdt namelijk tegelijkertijd een soortgelijke fuif in de Paradiso, terwijl het meer soulvolle deel der natie al een flink rij heeft gevormd om zijn booty eens te gaan shaken bij Macy Gray in The Max. En je bent ze geneigd ze gelijk te geven, want in een matige gevulde Oude Zaal weet de dertien-in-een-dozijn punkpop van The Groovy Ghoulies niet echt te boeien.

Gelukkig komen daarna The Apers. De band die met Peter Pan Speedrock is verwikkeld in voortdurende strijd om de titel “Meest Toerende Band van Nederland” lijkt nog steeds telkens iets beter te worden. Kevin Aper slingert tussen de nummers weer eens de ene na de andere bijdehante opmerking de zaal in. En Jerry Hormone hangt weer de rock ‘n’ roll bink uit, terwijl ondertussen Marien Nicotine buiten de spotlights minstens net zo’n groot deel van het gitaarwerk op zich neemt. En dan blijkt dat er toch redelijk wat mensen zijn, ze hadden alleen tijdens Groovy Ghoulies allemaal in de garderobe met elkaar lopen ouwehoeren.

Nog leuker wordt het met The Mooney Suzuki. Door een uitgevallen vlucht zijn de Newyorkers met 3 uur uur vertraging uit Engeland aangekomen en was er geen tijd meer voor een soundcheck. Geen enkel probleem, volgens voorman Sammy Davis Jr. The Mooney Suzuki zijn zo goed, die kunnen wel zonder soundcheck.

Het is nog waar ook. Het geluid is in één keer perfect en de songs van het sterke Electric Sweat worden met het grootste gemak neergezet. De hyperactieve blaaskaak Davis Jr. en de voortdurende op zijn rug solerende gitarist Graham Tyler krijgen het eerst nog wat afwachtende publiek uiteindelijk makkelijk mee. Enige minpunt aan het optreden is het nuffige sjaaltje van drummer Will Rockwell.

Sweatmaster heeft vervolgens het nadeel dat het zo laat is als ze opkomen dat het deel van het publiek dat met het OV is gekomen al naar huis is. Degenen die zijn gebleven zijn wel overduidelijk gekomen voor het Finse trio. En terecht.

Als je toch een beetje dat sullige hebt wat Finnen eigen lijkt te zijn en het dus op presentatie moet afleggen tegen dat goocheme Newyorkse van The Mooney Suzuki, dan moet je maar nog harder rocken. Het helpt daarbij dat drummer Matti zich ontpopt als een kruising tussen John Bonham en een Roland 808. Waarbij hij ook nog eens een lans breekt voor de invoering van de four-to-the-floor beat in rock. Zo brengt Sweatmaster, zelfs meer nog dan The White Stripes, muziek terug tot zijn pure, allesdoordringende ritmische essentie.

Uiteindelijk zijn er 2 conclusies te verbinden aan dit gympenfeest, nl:
1. De White Stripes- en Macy Gray-gangers hadden het fout.
2. I Am A Demon And I Love Rock ‘N’ Roll!

http://www.kindamuzik.net/live/sweatmaster/converse-rock-n-roll-party/3217/
Meer Sweatmaster op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sweatmaster