• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Supersilent | 9

Spanningsloze orgelimprovisaties.
CD, Rune Grammofon/Konkurrent

Tekst: Gijs Mulder

Publicatiedatum: 21 december 2009

Na een lange reeks succesvolle en broeierige geluidsexposities, opereert Supersilent voor haar negende in de minimaal vormgegeven albumreeks voor het eerst in een drastisch gewijzigde koers. Drummer Jarle Vespestad verliet het project begin 2009, maar er is geen vervanger voor hem gezocht. Het bewoog de overgebleven leden er zelfs toe ditmaal slechts hammondorgels te gebruiken. En dat pakt niet zo interessant uit als het gegeven doet vermoeden.

Niet dat dit album slechts orgelfanaten zal aanspreken; het instrument wordt immers op alle mogelijke manieren binnenstebuiten gekeerd om er een zo veelzijdig mogelijk geluid uit te persen. Van gemakkelijk behapbare melodieën heeft de groep het nooit moeten hebben en ook nu springt deze compromisloos om met de orgels. Het ruwe karakter is gebleven maar de hoekige, scherpe en overdonderende sound is ingewisseld voor een berekenender aanpak. Gauw valt op hoezeer Supersilents kracht ligt in bijna uit de bocht vliegende exploraties van grootse, elektronisch omlijste free jazz, waar nu slechts dunne flarden van over zijn.

Op 9 gebeurt met name in de eerste minuten van ieder nummer niet bijster veel en vervelender: er wordt amper sfeer geschapen. Klankkleuren zijn dichter bij het geluid van producer Deathprod komen te liggen, maar missen de overkoepelende spanning en eindeloosheid die zijn solowerk karakteriseren. De eerste nummers, evenals de rest niet voorzien van een titel, evolueren tergend langzaam tot iets aangenaams, om vervolgens binnen de kortste keren hun einde te naderen. De orgels stellen je op de proef en belonen je daarna maar mondjesmaat. Voorheen betekende gepriegel bij Supersilent gegarandeerd een spannende introductie tot een beklemmende razernij van klanken, maar hier is het nergens meer een voorbode van.

9 kent zulke korte enerverende momenten dat velen hun geduld zullen verliezen door het gebrek aan spanning. De spontaniteit die tekenend is voor Supersilent, valt moeilijk te destilleren uit het verborgen geluid. Klanken voelen klein, weggedrukt en te bescheiden. En dat maakt schoonheid hier zó moeilijk bereikbaar, dat de neiging groot is om nog eens terug te grijpen naar een andere plaat uit Supersilents catalogus.

http://www.kindamuzik.net/recensie/supersilent/9-6098/19616/
Meer Supersilent op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/supersilent