http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sukilove | You Kill Me

Een fijn hoopje muziek.
CD, Sukilovesrecords/PIAS

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 27 april 2004

Wanneer je de palmares van Pascal Deweze bekijkt lijkt het onmogelijk nog nooit muziek van deze man te hebben gehoord. Shadowgraphic City, Mitsoobishy Jacson, Chitlin' Fooks, Metal Molly en Sukilove, het zijn zeer uiteenlopende projecten die allemaal het stempel van deze Limburgse Antwerpenaar dragen. Meestal werkte hij samen met Carol van Dijck (Bettie Serveert) en Mauro Pawlowski, die andere veelvraat en ook Limburgse Antwerpenaar. Met Sukilove doet Deweze het met drummer Stoffel Verlackt, zijn bandmaatje uit Metal Molly. De uitgebreide EP Talking in the Dark uit 2002 werd enkele maanden later opgevolgd door een eerste (titelloze) langspeler. De overwegend zeemzoete ballads gaven de groep identiteit.

Voor het nieuwe album van Sukilove veegde Pascal Deweze de oude schmink van het gezicht. Met donkere tinten op zijn lippen gesmeerd kroop hij in oktober 2003 met de band in een studio in Richmond, VS. Producer John Morand (Sparklehorse, A Camp) zat er voor de eerste maal bij. Een rauw countryrockalbum met de veelzeggende titel You Kill Me is het resultaat. Zonder overbodige franjes brengen vijf muzikanten veertig minuten aan dreunende refreinen, verrassende geluiden en boze cowboys te paard. De schizofrene stem van Pascal Deweze is ruw, zoet of vervormd, maar altijd overtuigend. 'My Son' is een prachtig voorbeeld van de zangers kwaliteiten. De nieuwe single 'Girl on the Moon' wist me live tijdens de cd-voorstelling reeds te overtuigen. Gelukkig 'pakt' het nummer ook op cd, dankzij een geduldige opbouw tot de heerlijke climax. Ook de titeltrack komt op een doordachte manier op gang. Het is een beklijvend nummer, waarbij Deweze aan Cobain raakt. Misschien geen toeval, aangezien Nirvana voor de Sukilove-zanger (en velen met hem) naar eigen zeggen een muzikale ommekeer heeft veroorzaakt. De oneindige herhaling van het refrein loopt als een rode draad doorheen het album. Dat is nummer per nummer bekeken een sterk punt, omdat het je meesleept. Maar wanneer je You Kill Me integraal beluistert kan dat vanaf de helft wel wat vervelen.

Gelukkig zijn de songs heel gevarieerd en weten de muzikanten hoe ze zuurstof in de muziek moeten steken. Toon Officiers, de organist, is een onmisbare schakel die onder meer in '1234' de guitige sfeer compleet maakt. Hetzelfde geldt voor de drummer, Stoffel Verlackt, die met zijn waaier aan percussiegeluiden de spirit erin houdt. Het album is overigens nog opgenomen met bassist Pieter Van Buyten, maar ondertussen voorziet Dries Verhaert de groep van basnoten.

Sukilove heeft de stijl van het vorige album niet volledig afgezworen; er staan op de nieuwe cd wel degelijk herkenbare ballads, zoals 'Secrets' of 'I Didn't Mean It that Way'. Dat laatste nummer zou eigenlijk ook perfect passen op Becks ballad-cd Sea Change.
Als je het hele (kleine) oeuvre van Sukilove hebt bijeengespaard, kan je een track opleggen afhankelijk van je humeur. Misschien is de nieuwe plaat minder toegankelijk dan de vorige en je zal er allicht minder vlot van slapen, maar het is een gedurfde opvolger.
Pascal Deweze zei ooit in De Tijd: "Je kan altijd wel een liedje kakken, maar daarom is het nog niet goed." Wel, figuurkakken moet zijn ding zijn, want You Kill Me is een fijn hoopje muziek.