Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sufjan Stevens beschikt over een ietwat vreemde voornaam en het talent om heel mooie liedjes te schrijven. Ambitieus is hij ook; hij is van plan om over elke Amerikaanse staat een cd te schrijven. Een zeer waarschijnlijk onuitvoerbaar plan, maar inmiddels heeft hij al wel twee platen af; die respectievelijk Michigan en Illinois behandelden. Two down, 49 to go, dus… En om nog maar eens te onderstrepen dat Sufjan over een onuitputtelijke voorraad inspiratie en mooie liedjes beschikt, krijgen we nu ook nog de b-kantjes en outtakes van het vorig jaar verschenen Illinoise voorgeschoteld.
De aangeboden kliekjes op The Avalanche baden in een bad van strijkers, blazers, toeters en bellen, maar nergens voelt die uitgebreide instrumentatie aan als druk of overdadig. Eerder voelt het aan als een goedgevulde snoepjespot, waar naar believen in gegraaid kan worden. The Avalanche is net als haar voorganger een feestelijk en uitbundig amalgaam van diverse stijlen en invalhoeken. Het ene moment neigt het wat naar soul ( ‘Dear Mr. Supercomputer’ , ‘The Henney Buggy Band’) en een volgend moment wordt introverte folkpop als basis genomen (‘Saul Bellow’ of het titelnummer.)
Natuurlijk hoor je weinig nieuws, in vergelijking met Illinoise. Het is meer van hetzelfde en dat is niet vreemd; het zijn nu eenmaal b-kantjes. Aan de andere kant doen de ‘restpartijen’ niet eens écht onder voor het ‘echte werk’. Wellicht zijn er niet zulke dwingende liedjes als 'John Wayne Gacy' of 'Casimir Pulaski Day' op deze plaat te vinden en van enkele nummers is het terecht dat ze Illinoise niet haalden. Maar over de gehele linie bekeken is The Avalanche een nagerecht waar een gemiddeld hoofdgerecht bij verbleekt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sufjan-stevens/the-avalanche/13346/
Meer Sufjan Stevens op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sufjan-stevens
Deel dit artikel: