http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Starsailor | Silence Is Easy

Fijne britpop met een vleugje Phil Spector.
CD, EMI

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 16 september 2003

'Alcoholic', 'Fever', 'Good Souls', 'Poor Misguided Fool', 'Lullaby': deze songs mogen dan nagenoeg twee jaar oud zijn, ze zijn niet meer weg te branden uit het collectieve geheugen van mensen met een pophart. Allen zijn ze afkomstig van Love Is Here, het overweldigende debuut van de Britse band Starsailor, tot nader order nog steeds vier plattelandsjongens uit het noorden van Engeland. Het succes van de band leidde binnen de eigen landsgrenzen (en ver daarbuiten) tot een onverwachte miljoenenverkoop. Starsailor werd prompt in één adem genoemd met Travis en Coldplay en oogstte ook in de VS heel wat succes. De groep kon wereldwijd rekenen op een steeds omvangrijker wordend legioen fans, één van hen wilde Starsailor dan ook kost wat kost laten kennismaken met haar vader. Groupies zijn er altijd en overal zou je denken, maar wat als die vader naar de naam Phil Spector luistert. Enkele hartelijke ontmoetingen later kreeg Starsailor de legendarische producer zelfs zover om hem, met het oog op de nieuwe plaat, voor het eerst sinds drieëntwintig jaar (End of the Century van The Ramones was z'n laatste wapenfeit) te laten plaatsnemen achter de knoppen. Uiteindelijk zou de samenwerking beperkt blijven tot twee songs ('Silence Is Easy' en 'White Dove'), al haalde Starsailor zich wel de roddelpers op de hals (de groep werd overmand met vragen over hem) toen Spector begin dit jaar werd gearresteerd op verdenking van moord (de actrice Lana Clarkson werd dood in z'n huis aangetroffen). Het kwartet heeft deze vervelende kwestie echter achter zich gelaten en toonde zich afgelopen zomer springlevend als support act van The Stones in Rotterdam en twee weken geleden nog op Pukkelpop. Eerder deze week werd Starsailor zelfs uitverkoren om de titelsong (de keuze viel op 'Some Of Us') te leveren voor 'De Zaak Alzheimer', een Belgische prent die volgende maand het Gentse Filmfestival zal openen. Waarom vertellen we u dit allemaal? Simpelweg omdat Starsailor een nieuwe plaat uit heeft, Silence Is Easy.

Starsailor staat of valt natuurlijk met de nog altijd piepjonge zanger/songschrijver James Walsh. Dat de jongeman een neus heeft voor eenvoudige, naar het hart grijpende popsongs, weten we sinds Love Is Here. Net als zijn grote voorbeeld Jeff Buckley beschikt Walsh echter ook over een gouden koppel stembanden, een (love it or hate it!) instrument dat door de zanger ook op de nieuwe plaat ten volle benut wordt en een schat aan emoties in zich draagt. We prijzen ons tevens gelukkig dat de groep zich niet heeft laten verblinden door het succes van de debuutplaat en zijn prioriteiten gesteld heeft. Met andere woorden, Starsailor heeft voorrang gegeven aan 'artistieke evolutie', ook al had het hen ongetwijfeld weinig moeite gekost om verder te borduren op het geluid van Love Is Here, en het klakkeloos te kopiëren ("If we get it wrong, they 'll feed us to the sharks", luidt het in 'Shark Food'). Is dus niet gebeurd!

Silence Is Easy klinkt namelijk een stuk organischer, gloedvoller dan z'n voorganger en legt accenten op de meest onverwachte momenten. Vooral in de nummers die een versnelling hoger schakelen, slaat Starsailor gensters. Opener 'Music Is Saved' bijvoorbeeld, waarin drummer Barry Westhead meteen z'n kunnen mag etaleren en Walsh je begeesterend een refrein in de strot hamert waar zelfs de beste chirurg zich geen raad mee weet. Of de white soul van het verslavende 'Four to the Floor', een monumentale aanwinst voor de Starsailor-catalogus. 'Silence Is Easy', de vooruitgeschoven single, heeft dan weer alles in zich om een blijver te worden in onze jukebox en evenaart zonder enig probleem het niveau van 'Tie Up My Hands', één van de hoogtepunten uit Love Is Here. 'Bring My Love' ("All the sea shall rise, all the stars will shine/And the moon will fall on the meadow/And I won't be caught in this state of mind/But I know that I'll be your fellow") lijkt aanvankelijk veel te kort om de aandacht vast te houden, maar eenmaal de zeemzoete strijkers aan je ribben kleven, is er geen ontkomen meer aan.

Hoop, liefde, verlangen: het zijn de belangrijkste drijfveren van Walsh, die het leven herleidt tot de essentie en zich onthoudt van hoogdravend, pretentieus geleuter. Veel zeggen met weinig woorden, het is een gave die de songschrijver perfect onder de knie heeft. Naar goede gewoonte vertaalt Starsailor deze existentiële aandrang naar een handvol emotioneel geladen ballads, toch stilaan het handelsmerk van de Britten. 'Fidelity' is zo'n song, al wordt de stilte hier nog verbroken door een zinderend refrein ("This is my head, you're in my world/And there's no-one but you girl"), evenals het diep instrospectieve 'Some of Us'. Als het bloedmooie, poëtisch aandoende 'Telling Them' uit de startblokken schiet, laten we ons nostalgisch meedrijven naar het klassieke 'Drive' van The Cars, maar daar houdt de vergelijking dan ook op. De gitaarlijn (let op het intro!) in 'White Dove' dwaalt dan weer niet zo heel ver af van dEUS' 'Magic Hour', maar weet ons over de ganse lijn minder te bekoren. Gelukkig weet Spector de schaar te zetten op een (zeldzaam) moment dat Walsh kopje onder dreigt te gaan in een golf van mistroostig geëmmer. Spiritualiteit is wel vaker een inspiratiebron bij artiesten, ook Walsh ontkomt er niet aan in het herwerkte 'Born Again' (oorspronkelijk een b-kantje).

Na nauwelijks veertig minuten is Silence Is Easy alweer voorbij en kunnen we niet aan de behoefte weerstaan om de repeat-toets in te schakelen. We houden dit ritueel nu al een kleine week vol en komen tot de conclusie dat het najaar zich geen betere binnenkomer had kunnen dromen. Moeilijke tweede? Starsailor heeft deze klip op voortreffelijke wijze omzeild en hijst zich ontegensprekelijk aan de top van de betere Britse popmuziek.