http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Spoon | Ga Ga Ga Ga Ga
Uitgebeend en afgekloven poppareltje.
CD, Anti/Merge
Tekst: Sid Meuris
Publicatiedatum: 26 juli 2007
Iedere keer als ‘Black Like Me’ met z’n plotse apotheose afsluit en je confronteert met het feit dat deze plaat afgelopen is, is dat opnieuw een lichte schok. Je wil protesteren tegen een onbestaande plaaggeest, maar na inspectie blijkt er gewoon niet méér te zijn. Dus druk je nog maar eens op de play-knop.
Ga Ga Ga Ga Ga raast voorbij in een dik halfuur, zonder één overbodig element. Songs, grooves, arrangementen, teksten en texturen, alles staat perfect op z’n plaats. Sommige bands hebben albums van anderhalf uur nodig om weifelend hun boodschap uit te dragen. Spoon heeft aan 36 minuten ruim voldoende. Dit, beste mensen, is zeer fijne popmuziek. Spitant, eloquent en to the point.
Nochtans lijkt het alsof ze alle geluiden die ze zich op hun vorige langspelers eigen gemaakt hebben hier zo’n beetje op een rijtje zetten. En daar nog een schep of wat bij doen. Dat zou een overladen plaat opgeleverd hebben, moest Britt Daniels – en zeker zijn songschrijverij – niet zo’n ongenadig beoordeler van overbodigheden zijn. Elk element wordt gewikt en gewogen, beoordeeld op z’n strikte bruikbaarheid en met liefde opgevoerd of ongenadig afgemaakt.
Die rationaliteit levert geen emotieloos resultaat op, maar een speels plaatje, waar naast uitgebeende en afgekloven muziek ook ruimte is voor onverwachte invallen. In de naar baldadige Costello neigende opener ‘Don’t Make Me a Target’ zitten bijvoorbeeld krakende gitaargeluiden waardoor het even lijkt alsof een luidspreker begint te sputteren. Bij nadere beluistering blijkt het gelukkig om een uitdrukking van ongenoegen te gaan.
De geweldige songs hebben allemaal hun intrinsieke apartheden: het minimale pianogeplink in ‘The Ghost of You Lingers’, de Motownkadans van ‘You Got Yr. Cherry Bomb’, de volstrekt unieke quiet/loud-aanpak van ‘The Underdog’ of de zoete verleiding van ‘My Little Japanese Cigarette Case’. Daniels intrigerende stem fungeert als sfeervolle rode draad.
Met Girls Can Tell uit 2001 eigende Spoon zich het braakliggende terrein tussen Foo Fighters en Crowded House toe. Het gepassioneerde meesterwerkje Ga Ga Ga Ga Ga annexeert nog een paar percelen extra. Moge werelddominantie gestaag hun deel zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/spoon/ga-ga-ga-ga-ga/15795/
Meer Spoon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spoon
Deel dit artikel: