http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sophia | People Are Like Seasons.

Met gemengd succes worden nieuwe paden verkend.
CD, Labels

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 10 januari 2004

Na een uitstap met The May Queens is Robin Proper-Sheppard terug met een nieuwe release van Sophia. Net zoals voorgangers Fixed Water(1996) en The Infinite Circle(1998) is ook People Are Like Seasons doortrokken van melancholie.

Muzikaal zijn er nochtans veranderingen te bespeuren. De nieuwe nummers zijn voorzien van een meer georchestreerd en voller geluid en het geheel klinkt daardoor vaak harder en minder intiem. Neem bijvoorbeeld 'Oh My Love' dat gedragen wordt door een opgewekt melodietje waar Robin Proper-Sheppard haast vrolijk overheen zingt. Het lijkt er op dat Sophia het vertrouwde pad verlaat en meer hitgevoelig geworden is doch het resultaat is er één om u tegen te zeggen. Het nummer houdt je zodanig in een greep dat je het gemakkelijk tien keer na elkaar kan luisteren zonder dat het een fractie van haar kracht prijsgeeft.

De rockinvloed duikt ook in een aantal andere nummers minder geslaagd op. 'Darkness (Another Shade in Your Black)' klinkt wat gewoontjes. Een rollend baslijntje wordt overstelpt door vervormde vocalen om nadien door een repetitieve gitaarlijn overwelmd te worden. En daar gaat het een beetje mis, zeker als je het oeuvre dat Robin Proper-Sheppard tijdens het laatste decennium creëerde, als referentie neemt. Ook het rond een repetitieve rockriff opgebouwde 'If a Change Is Gonna Come' komt de intieme sfeer niet ten goede.
Op People Are Like Seasons tref je verder meeslepende melancholische nummers aan die qua gevoel aan het voorgaande werk gewaagd zijn. Piano en akoestische gitaar zorgen op 'Swept Back' voor een intrigerende draaikolk waar de zanglijnen droevigheid doorheen weven. Ook 'I Left You' is erg pakkend. Een sfeervolle piano sleurt je mee in de melancholie terwijl er rillingen over je ruggengraat lopen.

Het mysterieus getitelde 'Desert Song No. 2' lijkt in geen enkel opzicht op 'The Desert Song' dat op Scenes From The Second Story van The God Machine stond. Het is eerder een opbouwend muzikaal epos. De tragedie heft aan met snaren die zich met intense vocalen afwisselen. Percussie mengt zich sporadisch en het geheel zwelt aan. "Let's walk through the trees, avoid falling debris - My angel is looking over me, I'll say it again - There's no sin in loving yourself - And letting life begin again". Gitaar en piano gaat een intens gevecht aan en na een climax valt het stil. Enkele pianonoten blijven in mineur paraat en er duikt een akoestische repetitieve riff op. En plots heft een overstuurde gitaar een vormeloze gitaarmuur aan terwijl stemmen zich op de achtergrond laten onderscheiden. Prachtig.

Op 'Holidays Are Nice' gaat Sophia op zoek naar het perfecte popnummer. Er wordt een vrolijk meezingsfeertje opgeroepen dat de combinatie van Guided By Voices en Built To Spill zou kunnen zijn terwijl een vervormde achtergrondstem het geheel vervolmaakt. Zoveel vrolijkheid verwacht je niet direct van Sophia.
Ook de breekbaarheid van 'Another Trauma' is iets wat in hun eerder werk zijn gelijke niet kende. Onder pianobegeleiding mijmert Propper-Shepard op een hartverscheurende manier over de dingen des levens.

Samenvattend kunnen we stellen dat People Are Like Seasons verschillende indrukken nalaat. Deze vierde release van Sophia (het live-album 'De Nachten' meegerekend) is wellicht niet hun beste maar kent erg sterke momenten en is daardoor zeker gewaagd aan het eerdere werk. Afwachten waar de nieuwe wegen ons naar toe zullen leiden.