• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sophia: herfst in de kop

“Verdriet en melancholie zijn een groot deel van mijn leven.” Robin Proper-Sheppard van Sophia is nog steeds geen vrolijke Frans die de ene billenkletser na de andere vertelt. Technology Won’t Save Us heet zijn nieuwe album en het zit weer tjokvol hartverscheurende tristesse.

Tekst: Dominique Soenens

Publicatiedatum: 30 november 2006

Het vallen van de bladeren, het korten van de dagen: het is het geknipte seizoen voor Robin Proper-Sheppard zou je denken. Alleen lijkt deze geëmigreerde Amerikaan in levende lijve in niets op een melancholieke bard die al jaren zijn miserie in beklijvende songs giet.

Hij spreekt luid, met veel vuur en ziet eruit als een keurig gekapte ideale schoonzoon. Toch is het leven van Proper-Sheppard de voorbije twee jaar alweer geen zonovergoten feest geweest. Zijn moeder overleed en zijn geesteskind Sophia, een los-vast ensemble van bevriende muzikanten, werd bijna opgedoekt. Toch ligt er sinds eind oktober opnieuw een zwaarmoedige, rijk georkestreerde cd van Sophia in de muziekwinkel.

Waarom doekte je Sophia bijna op?
"Wel, ik had wel liedjes, maar ik voelde er niet genoeg bij. Het was te grijs, te middelmatig. Zoals ik zing in ‘Weightless’: “Gimme something that is more than just ok”. Ik wou het mijn fans en mijzelf niet aandoen om met materiaal aan te komen dat volgens mij niet goed genoeg is. Ik had nochtans vijfendertig songs. Zelfs bij The May Queens (punkproject van Proper-Sheppard - DS) kan ik het niet over mijn hart halen om volstrekt betekenisloze teksten te zingen. Ik heb de opnamestudio in Londen afgezegd en ben alleen in een landhuis gaan wonen. Ik had geen enkele intentie om nog een nieuwe cd te maken. Het was voorbij, ik was geen muzikant meer. Vanaf toen was ik niet meer ‘Robin Proper-Sheppard, de zanger’, maar gewoon mezelf. Dat was het keerpunt. Beetje per beetje kwam het terug."

Technology Won’t Save Us is geïnspireerd op het verhaal van een jongen die verdronk voor de Britse kust, hoewel zijn vader vlakbij was en met zijn gsm de hulpdiensten tot bij hem probeerde te krijgen. Wat sprak je daarin aan?
"De tragische afloop greep me aan, onder andere. Door de dichte mist mislukte de reddingspoging en verdronk de jongen. Ik vind het een hartverscheurend verhaal. Alles wat je als ouder wil, is je kind beschermen. De bittere ironie is ook dat het gebeurde op een mooie vakantiedag, terwijl ze volop aan het genieten waren. Los van dat verhaal is de titel een allegorie voor onze manier van leven: we vertrouwen steeds meer op technologie en steeds minder op onze eigen intuïtie en ideeën. Spiritualiteit en contemplatie verdwijnen. Je kan in enkele uren van hier naar Bali vliegen, maar een groot deel van het reisplezier is net dat je onderweg bent. Technologie neemt het mysterie weg. Toch gebruik ik zelf voortdurend technologische snufjes."

Nick Cave was lange tijd tegen videoclips, omdat ze het mysterie uit muziek halen. Bij een ouderwetse hoes kan je allerlei dingen fantaseren, vond hij.
"Precies! Ik haat het dat er foto’s van mij genomen worden en ik haat video-opnames. Video’s zijn absurd. Je moet een optreden staan naspelen en je voelt er je slecht bij. Een cd is in het beste geval een goede weergave van het livegevoel dat je hebt bij een optreden. Dat is de basis. Bij een videoclip film je een playbackversie van een optreden: dat zijn drie stappen die je van het origineel verwijderd bent. Het liefste van al zou ik een cartoonvideoclip maken."

Het is natuurlijk ook geen toeval dat jij als donkere songschrijver het verhaal van die verdronken jongen kiest.
"Ik wil het niet te dramatisch laten klinken, maar tristesse is een heel belangrijk deel van mijn leven. Mijn moeder zei altijd: 'je denkt teveel'. Ik denk dat ze gelijk heeft. Ik kijk altijd wat er achter dingen zit, ik neem niets zoals het is. Daarmee maak ik het mezelf moeilijk, maar het maakt het leven ook interessanter. Soms zou ik willen dat ik minder donker ben, maar ik zie er ook de voordelen van in. Hoe ouder ik word, hoe erger het wordt, heb ik intussen vastgesteld. Ik kan er ook om lachen. Met Malcolm Middleton heb ik er nog over gegrapt hoe erg het is dat ik niets had om over in te zitten."

Je…
"Wat ik er nog aan toe wil voegen, is dat ik geen singer-songwriter ben. Daar heb ik de muzikale bagage niet voor. Ik probeer belangrijke momenten in mijn leven vast te leggen in muziek. Ik probeer dingen uit op instrumenten en zo ontstaan mijn songs. Op den duur sta ik niet meer stil bij de muziek, maar denk ik aan hoe ik me voelde toen ik ze schreef. Ze brengen me terug naar een bepaalde gemoedstoestand, waarbij ik kan wegdromen. Ik hoop dat ik dat ook bij het publiek kan verwezenlijken."

Je speelde alle bas-, gitaar- en toetsenpartijen op dit album. Waarom?
"Na mijn inzinking wou ik het alleen doen met Jeff, de drummer. Dit is het eerste echte bandalbum dat ik maakte sinds The God Machine. Op de andere cd’s draaide het rond mij en mijn vrienden, nu hebben Jeff en ik alles gedaan."

Het is opnieuw een heel droefgeestig album. Staan er ook positieve songs op?
"‘Lost (She Believed in Angels)’ gaat over de dood van mijn moeder. Een hele droevige gebeurtenis, maar het is wel een heel cerebrale, positieve song. Het gaat meer over het leven, dan over de dood. Het klinkt een beetje hippieachtig, maar het kwam er gewoon uit. ‘Theme from the May Queen 3’ is ook een mooie, krachtige afsluiter. Vroeger had ik het gevoel dat ik dat soort harde punkmuziek niet bij Sophia kon spelen. Daarom richtte ik The May Queens op. Maar nu speel ik die luide muziek ook bij Sophia. Ik heb er alleen iets meer subtiliteit in gestoken, dan ik bij The May Queens gewoon ben te doen."

Je woont niet meer in Brussel. Waarom?
"Onder meer omdat mijn dochter naar school gaat in Londen. Ik ben een zwerver. Ik blijf ergens nooit lang."

http://www.kindamuzik.net/interview/sophia/sophia-herfst-in-de-kop/14504/
Meer Sophia op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sophia