Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De sneeuw is nog maar net gesmolten, de wanten liggen nog te drogen op de verwarmingsbuizen en de Smith Westerns staan gelijk op de stoep met een cd die een ongekende zomerse vrolijkheid uitstraalt. Titels als 'Smile', 'Weekend', 'Dance Away' en 'Fallen in Love' zeggen wellicht al genoeg. Daar staat een enkel nummer als 'All Die Young' tegenover. Wel een ongelofelijk verschil met het debuut uit 2009. De heren zijn nu uit die donkere kelder in Chicago gekropen.
Zonder weinig aan aanstekelijkheid te verliezen, vinden de rammelende garagerocksongs nu meer aansluiting bij hedendaagse hippiebandjes als Local Natives. Ook is er bij deze jonge gasten een gezonde behoefte om te willen concurreren met hippe bands uit Brooklyn. Hoe actueel misschien ook, helemaal vernieuwd is een groep als Smith Westerns zeker niet. Het zijn de jaren zeventig die nu volop de klok slaan.
Op de eerste plaat van Smith Westerns is sprake van kwajongensachtige streken. Die baldadigheid is er nu al grotendeels uit geramd. Al houden ze zich wel keurig aan de grens van drie minuten. Binnen de prettige chaos ontstaan heerlijke fantasierijke en sprankelende songs waarvoor je vroeger toch echt moest aankloppen bij David Bowie, Mott the Hoople of T. Rex, om er maar een paar te nomen.
Je vraagt je toch af waar die frivole keyboards, lichtelijk vervormde stemmetjes en dromerige melodieën toch ineens vandaan komen. Die plotselinge omslag valt niet zomaar te verklaren. Duidelijk is wel dat Smith Westerns met Dye It Blonde nu rijp zijn voor een groter publiek, ook al zijn ze misschien zelf nog niet helemaal volwassen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/smith-westerns/dye-it-blonde/21121/
Meer Smith Westerns op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/smith-westerns
Deel dit artikel: