• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sleater-Kinney | The Woods

Het beste dat de gitaarrock in 2005 te bieden heeft.
CD, Sub Pop/Konkurrent

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 19 mei 2005

Het bos uit de titel van Sleater-Kinneys zevende studioalbum (en het eerste op SubPop) is in eerste instantie ondoordringbaar en afstotend, maar al snel verdwaal je tussen de oude boomstammen die al die tijd met de band zijn meegegroeid. Je komt steeds weer terug om als een volleerde Tarzan van boom naar boom te slingeren, met niet eens de wens om de bewoonde wereld ooit weer binnen te treden. The Woods is, kort gezegd, een hoogtepunt in de carrière van Sleater-Kinney.

Toch is het wennen, als je het album voor het eerst op zet. De meters slaan geregeld in het rood en nergens is moeite gedaan dit te verbergen. Het lijkt alsof de nummers zonder enige vorm van bewerking op band gezet zijn, waardoor het trio alles behalve subtiel klinkt. Je ziet als het ware door de bomen het bos nog niet, pas na meerdere luisterbeurten komt de echte schoonheid bovendrijven. En dan blijkt dat Sleater-Kinney nog steeds als zichzelf klinkt, alleen wel gerijpter. Geen reden dus om The Woods meteen op de brandstapel te leggen.

Ten opzichte van vorige album One Beat gaat het trio terug naar de basis van twee met elkaar duellerende gitaren en een drumstel, experimenten met keyboards en andere instrumentatie worden ditmaal achterwege gelaten. Er zijn veranderingen, maar toch klinkt The Woods onmiskenbaar als Sleater-Kinney. De band klinkt alleen wat rauwer en onconventioneler, het eindresultaat ligt wat zwaarder op de maag. Misschien niet wat je vooraf had verwacht als je bedenkt dat Dave Fridmann (Flaming Lips, Mercury Rev, Low) achter de knoppen zat.

'Modern Girl' begint nog als een rustig slaapliedje, maar die sfeer wordt naar mate het nummer vordert steeds meer verstoord door verontrustende ruis, het grootste gedeelte van albumopener 'The Fox is' verdronken in een zee van feedback en de twee afsluitende nummers schieten in veertien spannende minuten van gitaarrock zoals we die van de dames kennen naar hakkende intermezzo’s en vervreemdende jamuitspattingen waarin voluit wordt geëxperimenteerd. Dit alles is natuurlijk niet compleet zonder de herkenbare uithalen van Corin Tucker en Carrie Brownstein, die ook op The Woods een hoofdrol opeisen: de elastieken stembanden van de dames worden weer volledig uitgerekt.

En zo is het de band gelukt om tien jaar in hun carrière al het goede van de voorgaande platen te combineren tot het perfecte Sleater-Kinney-album. Sterker nog, The Woods is niet alleen de beste plaat van dit damestrio, het behoort ook tot het beste dat de gitaarrock in 2005 te bieden heeft.

http://www.kindamuzik.net/recensie/sleater-kinney/the-woods/9582/
Meer Sleater-Kinney op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sleater-kinney