• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Sleater-Kinney is er niet altijd om je op te vrolijken

Al tien jaar lang is Sleater-Kinney een vaste kracht in de spannende achterkamertjes van de Amerikaanse gitaarrock. Nu zijn ze aangekomen bij wat misschien wel het magnum opus in hun carrière is: het stevig rockende zevende studioalbum The Woods. In plaats van op hun lauweren te rusten komt het damestrio venijniger uit de hoek dan voorheen, met dank aan Pearl Jam en John Kerry.

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 09 juni 2005

Een jaar na de release van het album One Beat werd Sleater-Kinney in 2003 door Pearl Jam gevraagd om mee te gaan op tournee. Avond aan avond stond de band in het voorprogramma van de oud-grungepioniers, soms wel voor 20.000 man. One Beat had een felle anti-oorlogboodschap, zoals in het nummer ‘Combat Rock’, waarin Corin Tucker zingt: “If we let them lead us blindly, the past becomes the future once again”. De oorlog in Irak was in volle gang, maar Sleater-Kinney was, net als Pearl Jam, niet van plan zich daar zomaar bij neer te leggen.

Niet alleen verzoening
Tijdens de eerste show in Denver, een week na het begin van de oorlog, werd Sleater-Kinney door het publiek uitgejouwd nadat de dames over de oorlog waren begonnen. Misschien voor de meesten een moment om even bij te slikken, maar denk niet dat het trio hierdoor van zijn geloof afviel. Aan de andere kant van de telefoonlijn ontkent gitariste en zangeres Carrie Brownstein dat het incident ook maar enige invloed op het drietal had: “We kiezen een bepaalde kant, dat is zeker. Muziek is er om mensen te verzoenen, maar als je je stem kunt gebruiken, als je een bepaald platform hebt, kun je dit gebruiken om commentaar te leveren of kritiek te spuien. Daar is muziek ook voor bedoeld, vind ik. Trouwens, zijn het niet juist de politici die de mensen moeten verzoenen? Als zij het al niet kunnen, waarom zouden wij het dan doen?”

Je had het waarschijnlijk al in de gaten: de dames zijn tegen George W. Bush. Tegen zijn beleid op het gebied van abortus, de sociale zekerheid, het milieu, eigenlijk bijna zijn hele beleid, lacht Brownstein. Maar of het nieuwste album van de band anders had geklonken als John Kerry de verkiezingen had gewonnen, durft ze niet te zeggen. “De teksten waren al voor de verkiezingen geschreven, daar is niets aan veranderd. Een groot deel van The Woods is onze kritiek op het huidige politieke klimaat. Het gaat over duisternis en onzekerheid. We wilden het album smerig en ruig laten klinken. Als Kerry was gekozen tot nieuwe president hadden we misschien alleen niet zo verontrustend geklonken”, zegt ze, alweer lachend. Wat de fans vinden van de uitgesproken mening van het drietal, weet Brownstein volgens eigen zeggen niet eens. Het maakt haar ook weinig uit, Sleater-Kinney is er niet op uit om de wereld te veranderen: “Het is niet belangrijk of onze muziek een verschil maakt, als die maar een eerlijke afspiegeling is van waar we zijn en wie we zijn.” Dat dit niet altijd leidt tot een vrolijk eindresultaat is bijzaak: “Sommige songs zijn politiek aangelegd en de muziek is inderdaad donker en confronterend, maar ik denk niet dat muziek altijd bedoeld is om je op te vrolijken. Het kan zoveel verschillende emoties oproepen, dat is juist het mooie ervan.”

Oncomfortabele situatie
Het is dus onduidelijk hoe The Woods had geklonken als John Kerry was verkozen, maar wat in ieder geval wel invloed had op het geluid was de eerder genoemde tournee met Pearl Jam. Opeens moest Sleater-Kinney zich weer gaan bewijzen tegenover het publiek, dat grotendeels onbekend was met het werk van de band: “Dat was een enorme uitdaging. We hebben een deel van onze urgentie herwonnen tijdens die optredens. Het maakte ons sterker. Omdat we niet konden vertrouwen op de energie van het publiek, moesten we op onszelf vertrouwen. We zijn er weer achter gekomen wie we zijn. De inspiratie voor dit album kwam dan ook vooral van binnenuit. We wilden een volgende stap zetten.”

Het sleutelwoord hierbij was ‘verandering’, aldus Brownstein. “We hebben erg lang gedaan over het schrijven van de nummers, alles wat ook maar een beetje bekend in de oren klonk hebben we weggegooid.” Een andere verandering was de overstap van Kill Rock Stars naar het label Sub Pop, een verandering die hard nodig was volgens de gitariste. Niet omdat de band zich niet meer bij het label thuis voelde trouwens: “Op een gegeven moment raak je aan alles gewend, je weet niet meer beter. Om dit album te maken hadden we juist een oncomfortabele situatie nodig, dus kozen we voor een overstap naar Sub Pop”, aldus Brownstein.

Ontdekkingsreis
Een juiste keuze, zo blijkt: The Woods is het beste album uit de carrière van de band. Die begon in Olympia, waar in 1992de toen nog in riot grrl-groep Heavens of Betsy spelende Corin Tucker (zang, gitaar) en de 17-jarige Carrie Brownstein (gitaar/zang) elkaar voor het eerst ontmoeten. Er doen verhalen de ronde dat Brownstein rond die tijd een klassiek getrainde pianiste was, maar dat is complete onzin, zegt ze. Hoe dan ook, de vriendschap die toen tussen de twee dames werd gesloten resulteerde eind 1994 in de oprichting van Sleater-Kinney. Drummer Janet Weiss (Quasi) maakte in 1997 de band zoals we die tegenwoordig kennen compleet. De rauwe, ruige gitaarrock op het zevende studioalbum The Woods lijkt gedeeltelijk geïnspireerd door de band die het trio in 2003 op sleeptouw nam: Pearl Jam. Maar ook de naam van rockdinosaurus Led Zeppelin ligt al snel op de lippen. Ruim tien jaar na de oprichting van de band rockt Sleater-Kinney hard, harder dan we van ze gewend zijn. “We zijn enkele jaren ouder, maar dat het album zo klinkt betekent niet dat we opeens heel kwaad zijn. We zijn eerder gepassioneerd. De duisternis op dit album is niet per definitie een kwade, duistere plaats, het is juist een gevarieerd landschap. We hebben gebruik gemaakt van onze grote muzikale vrijheid, daarom klinkt het album zo intens.”

Belangrijke hulp was producer Dave Fridmann, die niet echt onder de indruk was van de productie van Sleater-Kinney’s vorige albums. Hij leerde de band risico’s te nemen. “Hij vond dat we van elk nummer een ontdekkingsreis moesten maken. We moesten van hem het emotionele moment te pakken krijgen, inclusief de fouten en de smerigheden.” En zo kan het dus gebeuren dat Sleater-Kinney na zeven albums nog steeds geen ouderdomsverschijnselen vertoont. Brownstein: “Voor nieuwe, beginnende bandjes zijn we niet bang. De meeste zullen er volgend jaar toch niet meer zijn. Het heeft te maken met de houdbaarheid van groepen, kijk bijvoorbeeld naar Wilco, Modest Mouse en Sonic Youth. Die bands bestaan al jaren, maar mensen blijven ze ontdekken. Waaraan wij onze lange houdbaarheid te danken hebben? We hebben in de eerste plaats gewoon veel plezier met elkaar. Maar wat belangrijker is: we hebben nog steeds een methode nodig om de wereld te interpreteren.”

http://www.kindamuzik.net/interview/sleater-kinney/sleater-kinney-is-er-niet-altijd-om-je-op-te-vrolijken/9729/
Meer Sleater-Kinney op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sleater-kinney