http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

The Sheer | Feel the Need

Popplaat waar het festivalpils spontaan van in de mond begint te lopen.
CD, Universal

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 28 mei 2006

De titel van het debuutalbum van The Sheer uit 2004 – The Keyword is Excitement – is meer dan een enthousiaste kreet, het is een beginselverklaring. Het album bevat 13 ronduit vrolijke popliedjes, die een voorliefde voor Britpop verraden. De voorbeelden zijn overduidelijk: The Sheer bevindt zich ergens tussen Stereophonics, Oasis en Supergrass.

Dat daar weinig eigens aan toegevoegd wordt, daar heeft het grote publiek natuurlijk lak aan. De carrière van de Haarlemse band nam dan ook een vogelvlucht, vooral op het podium. The Sheer speelde op elk denkbaar Nederlands podium. Met dank aan een goede podiumuitstraling ontwikkelde The Sheer zich op basis van één album zelfs tot een ideale act voor het brede festivalpubliek, wat bekroond werd met dagje helikopter op de meest recente bevrijdingsdag.

Tijd voor album nummer twee. De eerste stap vooruit wordt alvast gemaakt met de hoes. Dat was een kleine moeite, want die van The Keyword is Excitement was ronduit afzichtelijk. Deze keer is gekozen voor een stijlvoller ontwerp, dat een stuk beter bij de band past. Wel een beproefd recept, want qua sfeer doet het ontwerp sterk denk aan hoezen van Supergrass en Jet.

Muzikaal dan: The Sheer klinkt op Feel the Need wat minder naïef (of volwassener, zo u wilt) dan voorheen, en dat doet de band alleen maar goed. Verder is er begrijpelijkerwijs niet veel veranderd. Het album telt wederom twaalf enthousiaste Britpopsongs met een hoog meezinggehalte, veel ‘oehs’ en ‘ahs’ en aanstekelijke melodieën. Nummers als ‘The Girl That Lost Her Mind’ en ‘Morning/Evening’ en ballad ‘All I Forget’ nestelen zich bij de eerste luisterbeurt al stevig onder de hersenpan.

Twaalf liedjes kortom waar het festivalpils direct van in de mond begint te lopen. Een sterke popplaat, die The Sheer geen plek in het Grote Boek van de Popgeschiedenis gaat opleveren, maar die ongetwijfeld weer met het nodige enthousiasme onthaald zal worden. En daar was het de band per slot van rekening om te doen.