http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sólstafir | Ótta

Sólstafir is klaar om de wereld te veroveren.
CD, Season of Mist/Bertus

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 28 oktober 2014

Sólstafir heeft altijd al een eigen geluid gehad. De eerste platen vielen nog duidelijk in het vikingmetalgenre, maar ook toen al staken de IJslanders invloeden van acts als Joy Division, vroege U2 en The Cult niet onder stoelen of banken. Die invloed is de loop van de tijd alleen maar groter geworden.

Sólstafir is ook een zeer goede liveband die de epiek en intensiteit van de albums uitstekend naar het podium weet te vertalen. Langzaam maar zeker, optreden voor optreden, is Sólstafir zo steeds een stapje groter en bekender geworden. Met het vijfde album Ótta lijkt nu het moment aangebroken voor de grote sprong voorwaarts.

In dat kader lijkt het misschien vreemd dat Aðalbjörn Tryggvason ervoor heeft gekozen al zijn teksten in het IJslands te zingen in plaats van op zijn minst te wisselen tussen die taal en Engels, zoals voorheen. Voor zover teksten al belangrijk zijn – in het hardere segment van de rockmuziek vrijwel nooit – geeft het IJslands Ótta vooral een exotisch tintje. Veel belangrijker dan taal waarin het gebeurt, is dat Tryggvason nu uitsluitend zingt, waar hij op vorige platen nog flink kon krijsen. De zuiverheid van het zingen is ook nog eens stukken vooruitgegaan.

Niet alleen de zang, maar de hele muziek van Sólstafir is op Ótta van vrijwel alle metalinvloeden ontdaan. Niet dat de band nu soft is geworden. In een interview met Noisey geeft Tryggvason aan veel naar Smashing Pumpkins en Neil Young te luisteren. Ótta klinkt inderdaad vaak als een hybride van 'Bullet with Butterfly Wings' en 'Cortez the Killer' in de alle versterkers open Crazy Horseversie. Het geeft Sólstafir op Ótta een geluid met een aangename "mannen in de ruige natuur bij zonsondergang" romantiek van het type waar sigaretten- en whiskeyfabrikanten ook dol op zijn. Daarbij is aan het totale concept gedacht, want ook de kleding van de band en de videoclip mikken duidelijk op dit imago.

Dat klinkt misschien wat cynisch, maar dat is het niet. Het is namelijk een misverstand te denken dat artistieke ontwikkeling altijd tot minder toegankelijke muziek moet leiden. Lange, meanderende stukken schrijven is veel gemakkelijker dan grootsheid vangen in scherp gefocuste nummers. Dat laatste is precies waar Sólstafir op Ótta perfect in slaagt. Na jaren sleutelen en enorm veel optredens vallen nu alle puzzelstukjes op hun plaats voor wat wel eens het definitieve Sólstafiralbum zou kunnen zijn. Het is tijd voor deze muziekvikingen om de wereld te gaan veroveren.