Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sólstafirs vorige album droeg de brutale titel Masterpiece of Bitterness. Dat was overdreven, maar de IJslanders hadden wel degelijk iets toe te voegen aan het muzikale landschap.
Hun mix van postmetal en black metal riep associaties op met de gebruikelijke verdachten Neurosis, Enslaved en Wolves in the Throne Room, maar Sólstafir voegde daar invloeden van gothrockbands als The Mission en The Cult ten tijde van Love aan toe. Het vereiste zelfs niet heel erg veel fantasie om in de galmende gitaren echo's van U2's The Unforgettable Fire te horen.
Op Köld bouwt Sólstafir die associaties verstandig verder uit. Niet alleen garandeert het kwartet zich zo van een unieke plek in het overvolle subgenre, het neemt uit de jarentachtiginvloeden ook een gevoel voor goede songopbouw mee en dat is iets waar het bij veel soortgenoten nogal aan schort. Alleen 'World Void of Souls' is veel te langdradig en lijdt bovendien onder de topzware teksten van Aðalbjörn Tryggvason.
Daar staat echter wel een uur uitstekende muziek tegenover. Zoals het een postmetalband betaamt, kijkt Sólstafir niet op een minuut speelduur meer of minder. Maar zoals al aangegeven: de lengte is vrijwel altijd functioneel. Tryggvason is dan ook nog een voor het genre bovengemiddelde zanger, die ergens tussen de gebruikelijke hardcoreschreeuw en écht zingen in zit. Daardoor krijgt 'Love Is the Devil (and I Am in Love)', het kortste nummer van Köld, zelfs singlepotentie.
Sólstafir is zo één van de weinige bands in het postmetalgenre die anno 2009 nog nieuwe invalshoeken weet te verzinnen. Daarmee posteren deze IJslanders zich ook meteen aan de top van het genre. Want ook al is Köld nog steeds geen meesterwerk, Sólstafir zet met deze plaat wel een flinke stap in de goede richting.
http://www.kindamuzik.net/recensie/s-lstafir/k-ld/18561/
Meer Sólstafir op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/s-lstafir
Deel dit artikel: