• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ryan Adams | Love Is Hell Pt.1

Adams doet het net niet helemaal.
CD, Lost Highway/Universal

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 22 november 2003

Onlangs bracht Ryan Adams de officiële opvolger uit van zijn succesnummer Gold uit 2001. Het nieuwe album draagt de sprekende titel Rock ‘n’ Roll en dat zegt meteen een heleboel. Hoewel voornamelijk het eerste deel van dat album nogal eendimensionale rock ten gehore brengt bevat het in totaal toch enkele nummers die bewijzen dat Adams een talent heeft dat er niet om liegt (‘So Alive’, ‘Anybody Wanna Take Me Home’ en ‘The Drugs Not Working’). Het sterk op de jaren tachtig geënte Rock ‘n’ Roll is eigenlijk een tweede keuze. Ryan Adams kwam in eerste instantie met het album Love Is Hell op de proppen bij zijn label maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Het moest niet zo depressief, was de boodschap. Adams – die bekend staat om zijn productiviteit – klaagde niet en nam gewoon een nieuw album op dat Rock ‘n’ Roll werd gedoopt. Love Is Hell wordt alsnog uitgebracht maar wel in twee delen. Het eerste deel verscheen tegelijkertijd met Rock ‘n’ Roll en over dik een week zal het tweede deel uitkomen.

Love Is Hell Pt.1 verschilt inderdaad van het op dezelfde dag uitgebrachte rockalbum. Op deze erg melancholische EP is Adams weer helemaal de bummer king zoals hij zichzelf ooit karakteriseerde. In tegenstelling tot de officiële opvolger van Gold is deze eerste helft van Love Is Hell veel ingetogener; daarnaast is de muzikale erfenis van The Smiths nu op de hele plaat te horen. Waar ‘Anybody Wanna Take Me Home’ op Rock ‘n’ Roll een precieze kopie is van een Morrissey/Marr-liedje (inclusief het tot tweemaal toe uitfaden van het nummer zoals op ‘That Joke Isn’t Funny Anymore’ van The Smiths), ligt de verwijzing op Pt.1 meer in het soepele gitaarspel zoals dat van Johnny Marr en de blikkerige productie.

Love Is Hell Pt.1 grijpt bij vlagen naar de keel maar toch ontbreekt de bezieling van eerdere releases. De helft van de nummers is weliswaar erg mooi (inclusief een bijzonder mooie cover van het nummer ‘Wonderwall’ van Oasis). Zo zingt Adams op ‘This House Is Not For Sale’ als Bruce Springsteen maar het gitaarwerk verraadt het vele luisteren naar The Smiths. Het beeld van een huis waarvan iedereen denkt dat het te koop staat, gebruikt Adams als metafoor voor de twijfelachtige toestand van de relatie waarin de hoofdpersonen verkeren en dat pakt goed uit. Hetzelfde geldt voor het titelnummer en het uitstekende ‘World War 24’. ”She don’t even ask what time it is anymore/Dressed up like it’s World War 24”, zingt Adams gelaten in dat laatste nummer. Adams’ depressieve gemoedstoestand is zijn inspiratie maar vaak genoeg ook zijn vijand. Het werkt namelijk verlammend zoals bij het te trage ‘The Shadowlands’ en het ronduit saaie openingsnummer ‘Political Scientist’.

Love Is Hell mist jammergenoeg de noodzakelijkheid van zowel Heartbreaker als Gold. Adams’ debuut was een plaat vol hartzeer en zijn doorbraak naar het grote publiek was een explosie van energie en een teken van grenzeloze ambitie. Love Is Hell Pt.1 overtuigt net als Rock ‘n’ Roll niet helemaal. Het is allemaal mooi maar niet zo mooi als gehoopt mocht worden.

http://www.kindamuzik.net/recensie/ryan-adams/love-is-hell-pt-1/4610/
Meer Ryan Adams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ryan-adams