• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

De eindeloze verbeeldingskracht van Ryan Adams

Over de wispelturige muzikale geest van Ryan Adams zijn kolommen volgeschreven. Het algemene beeld dat van deze New Yorker heerst is dat hij zijn potentieel niet waarmaakt. De muzikant zelf zegt totaal geen problemen te hebben met het feit dat niet alles wat hij aanraakt even briljant is. Dat veel van zijn materiaal wel van een ongekend niveau is haalt sinds zijn tweede plaat Gold maar zelden de media.

Tekst: Rik Annema

Publicatiedatum: 18 oktober 2007

Gold, dat tweede album, was immers te commercieel, te gladjes en vooral niet country genoeg. Met 'New York, New York' stond er wel een bescheiden hit op, die vooral sterk inspeelde op de gevoelens van vernedering die heerste na de aanslagen op de Twin Towers in New York.

Dat Adams op deze tweede plaat in de vorm van 'Tina Toledo's Street Walkin Blues' één van de allerbeste rock 'n roll stampers van de laatste jaren maakt wordt gemakshalve vergeten. Ook het theatrale 'Goodnight Hollywoord Boulevard', waarin Adams zichzelf begeleidt op de piano, is ronduit briljant. Een mooie tranentrekker waarin de teloorgang van het ooit zo prachtige Hollywood wordt bezongen. De liefde is er nog, maar het gaat niet van harte. 'Good night Hollywood Boulevard, see you sometime. Yeah, right.'

Na Gold maakt Ryan Adams het helemaal bont. Onder de noemer Demolition brengt hij een stel verzamelde demo's onder de aandacht. Dat wordt hem niet in dank afgenomen. Het 'echte' vervolg op Heartbreaker is namelijk nog steeds niet gearriveerd. Toch staan ook tussen die demo's liedjes van grote klasse. De aftrap van deze verzameling, 'Nuclear', doet nog het meest denken aan een wavie Bruce Springsteen. Vooral het aanstekelijke gitaarloopje katapulteert je rechtstreeks de jaren tachtig in.

Weerwolven en heavy-metal
Laveren tussen allerhande genres is wat Adams het liefst doet. Tegenwoordig houdt hij zich onder de naam Werewolf zelfs bezig met heavy-metal en ook hip hop is hem niet vreemd. Onlangs beweerde Adams in Oor dat zijn beste concert ooit eentje van Slayer in 1988 is. Hij voegt daar wel weer aan toe dat hij de ultieme Slayer-klassieker 'Angel Of Death' maar een vervelend nummer vindt. Alsof hij de stem van de menigte bewust de rug toekeert.

De schreeuw om een tweede Heartbreaker wordt zowel onder critici als fans in de loop van 2003 groter en groter. Het doet Adams echter besluiten om juist de andere kant op te kijken. Op zijn derde, zeer slecht ontvangen plaat Rock&Roll haalt hij alle seventies rockcliché's uit de kast. Adams scheert echter ongemerkt hoge toppen in de stomende hardrocktrack '1974' en het zwijmelliedje 'Anybody wanna take me home'. Vooral in dat laatste nummer bewijst Adams naast een lekker potje ouderwets gitaarspel over een weergaloos gevoel voor tijdloze pop-hooks te beschikken.

Helse liefde
Hooks die ook rijkelijk aanwezig zijn op het omstreden werkstuk Love Is Hell. Zijn platenmaatschappij ziet eerst geen heil in deze voornamelijk akoestische set liedjes. Na aandringen van fans en Adams zelf verschijnt dit werkstuk in twee afzonderlijke delen, die later alsnog samengevoegd worden. Het blijkt een sterke plaat die voor het eerst vergelijkingen met zijn debuut oproept. Terug in zijn natuurlijke habitat covert Adams Oasis' 'Wonderwall' alsof het een hoogst persoonlijke compositie is. Hij stoeit met de gitaarpatronen en verbouwt de oorspronkelijke zanglijnen, om uiteindelijk te stranden in een gitzwarte, beklemmende en vooral mooiere variant van het origineel.

Die duisternis zet voort als Adams in The Cardinals zijn ultieme begeleidingsband vindt. De diepe, zuidelijke sferen worden live omgezet tot psychedelische klappers die nog het meest aan Adams' favoriete band Grateful Dead doen denken. Cold Roses is de eerste plaat die hij met The Cardinals maakt. Een dubbelaar waar één van Adams' mooiste nummers op staat, 'Magnolia Mountain'. Een prachtig liedje waarin je een jonge Emmylou Harris keer op keer ontwaart. Dat zou ook niet raar zijn. Ryan Adams deed het immers ook al eens met Willy Nelson, die andere country-ster. Na enig verifiërend onderzoek blijkt het om de tedere stem van bassiste Catherine Popper te gaan.

Van verwilderde zuiderling tot easy tiger
Zij maakt ook furore op de tweede, veel authentiekere country-plaat Jacksonville City Nights, die Adams samen met The Cardinals schrijft. Tussentijds staan Adams en band menigmaal op de Nederlandse podia. Paradiso krijgt een verwilderde zuideling te zien die nukkig en introvert over het podium beweegt en het al na twee kleine uurtjes voor gezien houdt. Ryan Adams-fans zijn minstens drie uur gewend, dat weet hij zelf ook. Zal hij het wat rustiger aan gaan doen?

Een recent vriendinnetje vertelde Adams onlangs namelijk al dat hij een easy tiger geworden is. Zelf vindt hij dat schijnbaar ook, want zijn nieuwste plaat kreeg nou juist die titel mee. De muziek klinkt ook behoorlijk makkelijk en ongedwongen voor Ryan Adams-begrippen. Vooral tijdens de gelikte glamrock-stamper 'Halloween Head' voelt Adams zichzelf hoorbaar in zijn element. Waarschijnlijk zag hij tijdens het schrijven visoenen van een volgepakte Sunset Boulevard voor zich. Zo nederig en emotioneel als hij in zijn kleinste liedjes naar voren komt, zo decadent en verwend pakt hij het hier aan. En is het niet die eindeloze verbeeldingskracht die Ryan Adams zo ontzettend uniek maakt?

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/ryan-adams/de-eindeloze-verbeeldingskracht-van-ryan-adams/16133/
Meer Ryan Adams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ryan-adams