Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Niets aan de muziek van Robert Francis doet bevroeden dat hij opgroeide in een metropool als Los Angeles. Integendeel, wie zichzelf verwent door met gesloten ogen te luisteren naar het rustieke debuut One by One ziet vooral eindeloze prairies, fascinerende luchten en karrensporen die duiden op een intrigerende trek vanuit Amerika's rijke muzikale historie.
Het meest opvallende detail aan deze plaat is de leeftijd van de maker. Geloof het of niet, maar de artiest die zucht over de last van het leven is slechts negentien jaar 'oud'. Een jongeman die al samenwerkte met familievriend Ry Cooder en John Frusciante en nota bene al zijn materiaal zelf schrijft en produceert. Hij bespeelt ook nog eens alle instrumenten zelf, dus je kunt met een gerust hart stellen hier met een talent te maken te hebben.
Muzikaal gaat die bewering zeker op. Met het prachtig tintelende pianospel van 'Mama Don't Come' ontvouwt de plaat zich, om zich vervolgens als een fraai beekje een geheel eigenzinnige weg te meanderen. Soms sober en doeltreffend, dan weer op mooie wijze aanzwellend of zelfs hypnotiserend.
Het knappe is dat er ondanks alle misère altijd nog hoop aan de horizon sprankelt. Zoals midden in het pastorale 'Devil's Mountain', waar een blaffende hond even de stilte verstoort. Het kolkende hoogtepunt van de plaat is het titelnummer 'One by One', waar Francis in schitterende samenzang met zijn zus Julliete Commagere de zeven minuten topt.
One by One doorsnijdt kwesties rond onlijmbare harten, verlies of simpelweg de romantische melancholiek van vervlogen tijden. De plaat ademt een puurheid en nostalgie, die hem acuut tijdloos maken. Alles doet vermoeden dat Robert Francis dit jaar wel eens dé revelatie op singer-songwritergebied kan worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/robert-francis/one-by-one/16496/
Meer Robert Francis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/robert-francis
Deel dit artikel: