Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De klanken die verschijnen uit de strot van Jenny Lewis klinken mierzoet als de inhoud van een snoepwinkeltje en helder als de strakblauwe hemel aan de Californische kust. Dat is tegelijkertijd ook de grote valkuil van Under the Blacklight, de vierde plaat van het Amerikaanse indierockkwartet Rilo Kiley.
Achter die frisse en zomerse façade gaan namelijk wel degelijk donkere wolkjes schuil. Verdorvenheden, lichamelijke geneugten en schimmigheden die ver van het felle daglicht blijven, vormen de dubbele bodem van deze plaat. Neem nou het nachtelijke pareltje ‘Dreamworld’ of het uiterst pakkende ‘15’, geschreven over de relatie tussen een meisje van 15 en een volwassen vent.
Soms neigt Rilo Kiley naar country, dan weer richting soul en funk, en in ‘Dejalo’ zelfs verrassend richting latin, maar telkens arriveren er weer tijdloze popnummers met een hoge aanstekelijkheidsfactor. Niet in de laatste plaats dankzij het uitstekende gitaargeluid van Blake Sennett.
Zelfs tijdens de meer ingetogen momenten slaagt de band erin melodielijnen en zinsneden blijvend in je trommelvliezen te krassen. Op een manier die doet denken aan Fleetwood Mac of Fountains of Wayne verkent Under the Blacklight op een avontuurlijkere wijze dan voorganger More Adventurous meer dan eens de contouren van hét ideale popliedje.
Met de heerlijk swingende luisterliedjes en potentiële radiohitjes van Under the Blacklight zoeft Rilo Kiley eigenlijk dan ook de indiestatus royaal voorbij. Dit is ambachtelijke muziek die meer aandacht verdient. Maar is het eigenlijk niet gewoon veel fijner dit soort ontdekkingen – en de sexy vocalen van rockchick extraordinaire Jenny Lewis – eens níet geadopteerd te zien worden door de massa?
http://www.kindamuzik.net/recensie/rilo-kiley/under-the-blacklight/15960/
Meer Rilo Kiley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rilo-kiley
Deel dit artikel: