• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Raging Speedhorn | How the Great Have Fallen

Menselijke piñata.
CD, SPV/Rough Trade

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 16 mei 2005

Ook uw KindaMuzik-scribent heeft bij gebrek aan beter wel eens naar dat verschrikkelijke America’s Funniest Home Video’s gekeken, gepresenteerd door die mislukte en absoluut niet grappige acteur Bob Saget. In een van de filmpjes werden volwassenen als menselijke piñata gebruikt. Geen pretje, kan ik u verzekeren, want meerdere malen waren het kleine kids die hun ouders op deze wijze onbedoeld met een honkbalknuppel in elkaar mepten, gretig op zoek naar snoep.

Laat dat nu precies het gevoel zijn dat Raging Speedhorn (synoniem voor een door amfetamine gesteven penis) bij de luisteraar achterlaat nadat deze How the Great Have Fallen heeft beluisterd, het nieuwe meesterwerkje van het zestal uit Corby, Engeland. Alsof je met een honkbalknuppel ter grootte van een forse heipaal zo hard in elkaar geslagen bent, dat je ogen er nog dagen uitzien zoals die van Sylvester Stallone aan het eind van
Rocky I.

Het mag duidelijk zijn: het sextet dat misschien nog wel het beste te omschrijven is als een groovende deathcoreband gaat er weer flink op los. Nu deden ze dat op voorgaand werk natuurlijk ook al (op het debuut iets té ongeremd, wat mij betreft), maar voorganger We Will Be Dead Tomorrow uit 2002 (tussendoortje Live & Demos uit 2004 tellen we even niet mee) was toch wel het absolute hoogtepunt tot dusverre en heeft achteraf gezien overduidelijk als blauwdruk gediend voor dit nieuwe schijfje.

How the Great Have Fallen biedt namelijk wat dat album te bieden had en meer. Het plaatje klinkt harder en donkerder; de groove is vetter en de band steekt zijn liefde voor grootheden als Black Sabbath dan ook niet bepaald onder stoelen of banken. Wat dat betreft heeft ook producer Joe Baresi (onder andere Queens Of The Stone Age) goed werk geleverd. Opener ‘A Different Shade of Shit’, met een refrein waarvan je het werkelijk in je broek doet, is een mooi voorbeeld. In de negen songs die volgen wordt daarvoor nauwelijks ondergedaan. Tel daarbij de nog beter uitgewerkte duovocale aanval op van de duivelse brulboeien Frank Regan en John Loughlin en je voelt je helemaal de piñata (of: pineut), bengelend aan een touwtje, overgeleverd aan de heren van de ‘Horn’.

Maar ja, Raging Speedhorn kan slaan wat hij wil, uiteindelijk zit het lekkers ’m toch in de eigen songs. En daardoor is iets anders doen dan je simpelweg overgeven geen optie meer.

http://www.kindamuzik.net/recensie/raging-speedhorn/how-the-great-have-fallen/9544/
Meer Raging Speedhorn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/raging-speedhorn