• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Raging Speedhorn: zo enorm stoned dat we drie dagen amper konden lopen.

De heren van metalcore-band Raging Speedhorn staan berucht als echte Engelse loudmouths, type voetbalhooligan. Wanneer er een interland zou zijn tussen Nederland en Engeland zou je met een boog om deze groep heen lopen. Is dit ook nodig? KindaMuzik deed een poging de groep te temmen.

Tekst: Tijs Heesterbeek

Beeld: Sander Lameijer

Publicatiedatum: 02 april 2003

Al na de eerste confrontatie met de groep valt er echter een last van m’n schouders. Ik moet toegeven dat ik door de vele negatieve berichten over het kamp van Raging Speedhorn (kleedkamers slopen, mishandeling, het uitschelden van interviewers en excessief gebruik van drank en drugs) toch enigszins nerveus dit gesprek tegemoet zag. Maar wanneer ik de geïmproviseerde kleedkamer van de verbouwende Paradiso (waar zij het voorprogramma van Ministry verzorgden) binnenloop blijkt er nog niets van deze angstverhalen waar. Zanger John Loughlin hangt relaxt achterover op de bank en gitarist Gareth ‘Gaz’ Smith praat honderduit op het puntje van zijn stoel en kijkt me ondertussen zeer innemend aan. Zou dit ook zo blijven wanneer ik hun het voorval met hun ex-manager of met de zanger van Placebo voorleg?

De groep is vooral moe. Na bijna zes weken en zo’n dertig shows zijn ze blij dat ze over vijf optredens weer naar huis kunnen. Naar hun eigen bedden, en naar hun vriendinnen, vrouwen en kinderen. Niet dat ze het touren beu zijn, of er een hekel aan hebben. Allerminst niet. Raging Speedhorn is een band die zijn populariteit grotendeels te danken heeft door het intensieve touren als voorprogramma voor bands als Biohazard, Mudvayne en Ill Nino. En deze tour is ook nog eens zeer speciaal. Het is de eerste headline tour van de band op het Europese vasteland. Zien ze het als loon naar werk dat ze nu als hoofdprogramma op de bühne staan? John: “Jazeker! Het is fijn om te weten dat al die mensen in de zaal speciaal voor jou komen. Het is niet zo dat het overgrote deel van het publiek voor het hoofdprogramma komt en ons erbij krijgt. We hebben een aantal shows gedaan zonder voorprogramma. Die mensen die dan komen zijn dus écht speciaal voor ons gekomen, en dat is een te gek gevoel!” Gaz: “Deze tour is de langste die we tot nu toe gedaan hebben. De langste tour hiervoor was die als voorprogramma van Biohazard in 2000. Die was ook zes weken lang, alleen hadden we toen meer dagen vrij.”

Het bezoek aan Nederland in het kader van die tour is goed gedocumenteerd op de nieuwe CD We Will Be Dead Tomorrow. Het nummer ‘Me And You Man’ gaat over de dag in Nederland dat de band zich te goed deed aan iets te veel spacecake. John: “De eigenaar van de coffeeshop vertelde dat hij aan twee stukken genoeg had om de hele avond en een gedeelte van de volgende dag stoned te zijn. Wij hadden ieder zes of zeven stukken op. We waren zo enorm stoned dat we drie dagen amper konden lopen. En toch moesten we doorgaan met optredens geven en de pers te woord staan.” “Proberen...”, vult Gaz hem aan. John: “Inderdaad ja, proberen te woord staan, hahahaha.” Gaz: “Soulfly heeft een week van hun tour moeten aflasten na het eten van spacecake, maar wij moesten doorgaan. Het concert in België de volgende dag was het beroerdste concert wat we gegeven hebben. We gingen echt door de grond. We wilden het liefst dood zijn.”

Toch is de rest van de tour met Biohazard zonder kleerscheuren verlopen, en John en Gaz spreken dan ook in superlatieven over de hardcoreband uit New York. John: “Biohazard is een van de beste bands om je eerste Europese tour mee te doen. Ze namen ons echt onder hun vleugels en hielpen ons met van alles. Maar we hebben ook veel lol gehad. We zijn elke avond dronken geweest.” De keuze om Billy Graziadei en Danny Schuler (respectievelijk de gitarist en drummer van Biohazard) hun tweede plaat te laten produceren kwam dus ook niet uit de lucht vallen. Gaz: “De single ‘The Gush’ die tussen ons eerste album en de nieuwe verscheen, is ten tijde van de tour opgenomen in de mobiele studio waar Biohazard aan het werk was voor Uncivilization. Danny en Billy wilden graag met ons verder werken. In de zomer van 2001 zijn we naar de studio van Biohazard in New York gegaan en hebben we nog eens acht á negen nummers opgenomen. Hierna kregen we veel problemen met onze manager en hebben we zes maanden stil gelegen. Toen dit allemaal achter de rug was en wij weer konden gaan opnemen, had Biohazard hun eigen verplichtingen voor hun nieuwe plaat. Door zijn werk met Queens Of The Stone Age en Fu Manchu wilden we de plaat sowieso laten afmixen door Joe Barresi. Uiteindelijk hebben we met hem de rest van de nummers opgenomen.” John: “Van Danny en Billy hebben we veel bijgeleerd over hoe een studio werkt, en dat onze ideeën over hoe de plaat moest klinken ook realiseerbaar waren. Joe Barresi is een goede technicus; welk geluid je ook wil hebben, hij is degene die het voor elkaar krijgt. Na het leerproces met Danny en Billy was het fijn om iemand als Joe te hebben om de zaak af te maken.”

Maar lange tijd was het niet eens duidelijk of er een nieuw album van Raging Speedhorn zou komen. Problemen met de manager maakten dat Raging Speedhorn op de rand van de afgrond stond. Langzaamaan worden de twee meer en meer verbitterd wanneer ze praten over deze periode. Gaz: “Die manager was vanaf het begin bij Raging Speedhorn betrokken. Hij gaf ons ons eerste contract toen wij nog jong en naïef waren. Ik bedoel, ik was twintig en John was fuckin’ zeventien! Dan teken je alles waar maar een bedrag op staat, je bent godverdomme al blij dat je muziek wordt uitgebracht! Hierna werd er een tour voor ons geregeld. Wij vonden het fantastisch; je zit bij elkaar in de bus, treed op en bent elke dag dronken. We keken niet naar de zakelijke kant. Wij dachten dat de manager dat wel zou doen. Maar na tweeëneenhalf jaar word je wakker en realiseer je dat je bent afgezet en diep in de schulden zit.” “Je bent verdomme twintig en je hebt geen geld omdat een of andere klootzak het allemaal in zijn neus liet verdwijnen!” roept John er doorheen. Gaz: “Toen was het tijd om orde op zaken te stellen en het allemaal te gaan uitzoeken. We moesten echt met een team van advocaten de complete rotzooi gaan uitzoeken. Dan heb je geen tijd voor een fulltime baan.” John: “Na vijf en een halve maand zaten we met z’n zessen in mijn woonkamer. We keken elkaar aan en zeiden dat het snel over moest zijn anders zou dit het einde van de band betekenen. We konden er niet meer tegen. We zaten allemaal zo diep in de schulden.” Uiteindelijk heeft deze tijd een positief effect gehad op de manier hoe Raging Speedhorn de muziekindustrie nu benaderd, zo legt Gaz uit: “We zijn nu echt andere mensen. Het heeft ons honderd procent sterker gemaakt. We weten nu wat er aan de hand is en hebben controle over de band en ons geld. We hebben een manager aangesteld die dingen doet zoals WIJ dat willen, in de plaats van dat wij dingen doen voor de manager.” “Het heeft ons in beginsel paranoïde gemaakt” filosofeert John, “en in de muziekbusiness is het goed om paranoïde te zijn en niemand te vertrouwen. Niet alleen let je dan beter op wat er met je geld gebeurt, maar je put er ook enorm veel creativiteit uit.”

Die creativiteit uit zich op de nieuwe plaat onder andere in twee songs waar de woede vanaf straalt: de opener ‘The Hate Song’ en de nieuwe single ‘Fuck the Voodooman’. Vooral ‘The Hate Song’ is gericht tegen de ex-manager. Maar het is niet zo dat al hun nummers uit haat bestaan, zo vertrouwd Gaz mij toe. “‘Fuck The Voodooman’ is eigenlijk meer een drinklied. Dat we agressieve muziek maken betekend niet meteen dat we zelf agressief zijn. We houden gewoon allemaal van extreme muziek en schreeuwende vocalen.” John: “Kijk, je kan geen teksten schreeuwen over het zuigen op een fuckin’ lolly, of het kopen van een nieuwe jurk met mammie.”

Maar de band weet zelf goed genoeg dat hun slechte reputatie ze ook aan publiciteit helpt. Recent stonden de Britse bladen nog bol van een vermeende aanvaring met Brian Molko, de zanger van Placebo. De band zou de zanger te lijf zijn gegaan. Wanneer ik deze roddel voorleg weten de twee niet hoe snel ze deze roddel moeten ontkrachten. “Ooohh neeehhhh” gaat het in koor. John neemt het woord: “We waren op de Kerrang-awards en opeens komt er een Channel 4 filmcrew op me af. Ze wilden beelden hebben van onze tafel, want ze dachten dat daar wel veel interessant materiaal te vinden zou zijn. Maar het enige wat we deden was drinken, en mensen uitlachen die zich zonodig als enorme rocksterren moesten gedragen. Toch volgde de filmcrew mij naar onze tafel. Op een gegeven moment stormt Brian Molko op ons af, gooit onze tafel omver en breekt alle glazen die op de tafel stonden. Hij rent naar een uitsmijter en zegt: “Heb je gezien wat Raging Speedhorn heeft gedaan!” Toen de uitsmijter ons buiten wilde gooien zeiden wij: “Kijk, je kan hem geloven, of je kan de beelden bekijken die de filmploeg gemaakt heeft”, wijzend naar een knikkende filmploeg. Wij mochten uiteindelijk dus binnenblijven. Toen we naar Brian Molko op zoek gingen om hem betaald te zetten bleek hij al weg te zijn. Toen hij realiseerde dat wij binnen mochten blijven, is hij weggerend. Het meisje... hahahaha!” Gaz: “Awardshows zijn niet echt ons ding, weetjewel. We winnen nooit wat. Maar ach... er is gratis bier.” John: “We worden altijd uitgenodigd omdat ze weten dat wij veel bier drinken en uiteindelijk iets stoms doen. Zo komen ze de dag erna in de kranten.”

Maar wat als ze wel een award hadden gewonnen? Hoe had hun speech eruit gezien? John: “Dan was het de meest bizarre speech ooit geweest. Voornamelijk bestaande uit “Fuck you, you wankers!!” en het kapotslaan van de microfoonstandaard, hahahaha!” Gaz: “En daarna waren we met onze dronken harses van het podium af gelazerd.” Dat had de kranten wel gehaald... John: “Daarom zijn we er, hahaha!!”

http://www.kindamuzik.net/interview/raging-speedhorn/raging-speedhorn-zo-enorm-stoned-dat-we-drie-dagen-amper-konden-lopen/2777/
Meer Raging Speedhorn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/raging-speedhorn