Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nadenken doen we wel als we dood zijn. Dat zou het motto van (het tamelijk onuitspreekbare) Racoo-oo-oon kunnen zijn, niet te verwarren met ons eigen zouteloze Racoon en afgaand op de muziek is dat ook geen probleem eigenlijk. Deze versie weet namelijk wel waar het avontuur te vinden is en dat is niet op een terrasje aan de Utrechtse grachten. Racoo-oo-oon komt uit het uitgestrekte Iowa, vrijbuiters zijn het. Popmuziek voor schizofrenen maken ze. Of beter: als schizofrenen.
Met opener ‘Cave of Spirits’ maken ze meteen duidelijk waar ze goed in zijn, plezier maken. Het is een festijn van losgeslagen riffs, ongecontroleerde percussie en jubelend gehuil. Hier lijkt de groep hun muze in de noisy slipstream van Animal Collective’s Here Comes the Indian gevonden te hebben. ‘On the Roof’ heeft zo’n heerlijke kabbelvibe die ook op Animal Collective’s Feels te horen was. Maar deze plaat is geen constante Animal Collective referentie. ‘Stick Eaters’ is een verloren riffmonster, aangesterkt door venijnige bekkenslagen en uitzinnig gejammer op de achtergrond. Energiek en avontuurlijk. Tijdens ‘Under the Decks’ is er zelfs een hoofdrol weggelegd voor een redelijk subtiel saxofoongeluid dat langzaam verandert in een vrije excursie langs Coltrane’s Meditations, in miniatuurvorm, en een tikkie overdreven natuurlijk.
Maar toch, de instelling van deze band zal wezenlijk niet verschillen met de instelling die Coltrane eens had. Beiden beginnen met een laissez faire-houding en waaieren naar gelieve uit, met vrije vormen en creativiteit. Kop en staart zijn nagenoeg afwezig. Het gaat puur om het spel, het binnenste, de kern van de inspiratie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/racoo-oo-oon/the-cave-of-spirits-forever/11764/
Meer Raccoo-oo-oon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/racoo-oo-oon
Deel dit artikel: