Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het meest verontrustende album van 2012 is van de hand van Pop. 1280, een stel New Yorkers die je niet wilt tegenkomen in een donker steegje. The Horror bestaat uit een even explosief als nihilistisch mengsel van gierende noiserock en kille wave, gecompleteerd met een schuimbekkende zanger die raaskalt over moord, seks en honden, op diverse manieren met elkaar gecombineerd. De opvolger heet Imps of Perversion en er wordt wederom niet over bloemetjes en bijtjes gezongen.
Imps of Perversion is even vervreemdend en duister als zijn voorganger, maar je hoort ook - net als op The Horror - dat de New Yorkers heel goed weten waar ze mee bezig zijn. Onder lagen feedback en machinegeweerdrums hoor je een slimme en gedreven band, die varieert, experimenteert en in staat is een zinderende, bijna tastbare spanning op te roepen met zijn muziek.
Pop. 1280 laat zich inspireren door The Birthday Party. De band koppelt de halfwaanzinnige postpunk van de toen nog nog kwijlende en rochelende Nick Cave aan de dissonante noise van het vroege Sonic Youth en aan een kaal, industrieel geluid. Dat laatste komt omdat de band sterk leunt op de dynamiek van de ritmesectie, waar feedback, jengelende gitaren en synthesizers omheen cirkelen als aasgieren boven een vers karkas.
Misschien dat Imps of Perversion als geheel iets minder sterk is als The Horror, hoewel uitschieter 'Nailhouse' smerig en naar genoeg is om je 's nachts rillend wakker te laten schieten. Het is een claustrofobische spooktocht van zeven minuten met holle drums, gejaagd gitaarwerk en een bijzonder nare tekst over geweld, bloed en hondenvoer. Als het nummer tot ontlading komt in een climax van feedback en lawaai besef je het: Pop. 1280 is niks minder dan Markies de Sade in een punkvermomming.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pop-1280/imps-of-perversion/24185/
Meer Pop. 1280 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pop-1280
Deel dit artikel: