• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pixies | Live At The Paradise In Boston

De mythe is gevallen.
DVD, EVISI/Bertus

Tekst: Mischa Verheijden

Publicatiedatum: 27 september 2006

“Imposters!”, schreeuwt iemand uit het publiek. Of is dat slechts inbeelding? Hoewel het niet van enthousiasme overlopende publiek niet die indruk wekt, is een optreden van de Pixies in zo’n kleine club als The Paradise in Boston een legendarische gebeurtenis. Nu het concert op dvd is verschenen, kan eenieder erbij zijn.

Alleen is het een optreden waar je eigenlijk niks aan gemist hebt. Het concert start ontluisterend met ‘La La Love You’, waarop drummer David Lovering zingt, of althans een poging doet. Hij mag van Frank Black, die met bril een verrassende uiterlijke gelijkenis vertoont met Paul de Leeuw, de avond openen, omdat zijn moeder zich onder de tweehonderd aanwezigen bevindt. Een bloedeloze uitvoering van Neil Youngs ‘Winterlong’ volgt en op ‘Into the White’ is de ruimte voor bassiste Kim Deal.

Is dit de Frank Black die ooit zei: ‘Ik ben de Pixies’? Zijn dit de heilig verklaarde Pixies door wie je zelf een bandje wilde beginnen? Met het experimentele rockgeluid afgewisseld met pakkende popmelodieën is de Pixies eind jaren tachtig zijn tijd ver vooruit. Toen in de hoogtijdagen van de grunge Kurt Cobain bekende dat de Pixies hem inspireerden, was het bijltje voor het kwartet uit Boston al gevallen.

Als The Pixies in 2004 hun reünie aankondigen, maken de groepsleden er geen geheim van dat er een financiële reden aan ten grondslag ligt. De tournee wordt ironisch Sell Out gedoopt, waarvan ook al een dvd verscheen.

Live at the Paradise in Boston laat een band zien die het vooral gezellig wil hebben. En hoewel het met een dictator als Frank Black nooit gezellig was, is het dat nu wel. Op het gezapige af. Het gevolg is dat de chemie tussen het viertal ontbreekt, het ontploffingsgevaar is ongedaan gemaakt. De als bonusmateriaal toegevoegde opname uit 1986 legt dat pijnlijk bloot. Dat concert is gemeen, hard en vies. Zelfs de slechte beeldkwaliteit past bij de urgentie die van de groep uitgaat.

Hoe anders is het twintig jaar later. Van de Pixies in The Paradise gaat geen enkele urgentie uit. Na een half uur, het optreden uit 1986 heeft dan met twaalf nummers al even afgeklokt, klinkt er in ‘Nimrod’s Son’ voor het eerst iets van het venijnige vuur van het Pixiesgeluid door. Maar het is doen alsof, want als Frank Black verderop ‘I got something against you’ schreeuwt, maakt het geen enkele indruk. De mythe is gevallen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/pixies/live-at-the-paradise-in-boston/13989/
Meer Pixies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pixies