http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Pixies-reÜnie: Nostalgie of overbodige geldklopperij?
De Pixies, de legendarische en invloedrijke band die eind jaren '80, begin jaren '90 de underground onveilig maakte, is weer bij elkaar. Dit nieuws sloeg in als een bom op de redactie van KindaMuzik. Twee schrijvers raakten bijna slaags met elkaar en twisten sindsdien om hun gelijk. De Pixies zouden als hedendaagse act niet meer relevant zijn en in herhaling vallen, beklaagde de ene schrijver zich. De ander zwoer bij het feit dat het geweldig zou zijn om toch nog eens een van de meest briljante bands uit zijn jeugd live te kunnen zien. Bedreigingen vlogen over en weer en hun bureaus werden op last van de eindredactie ver uit elkaar geschoven. Toen Rob Xanders Pinkpopkaartje tijdens een vergadering doormidden scheurde zette hij het mes in Xanders jeugddroom. Beide partijen doen op deze pagina hun zegje.
Tekst: Rob van Leeuwen en Xander van Aart
Publicatiedatum: 15 mei 2004
Rob: "De Pixies zijn van voor mijn tijd. De grunge-golf was al voorbij toen ik pas voor het eerst 'Debaser' langs hoorde komen. In die tijd las ik een citaat van Black Francis (ook wel Frank Black, maar eigenlijk Charles Thompson IV), dat afkomstig was uit een oud interview: "Ik ben de Pixies," aldus de oud-Pixies-zanger. Vreemd genoeg is hij daar tegenwoordig op terug gekomen. Zal de succesvolle comeback van Jane's Addiction vorig jaar hem misschien aan het denken hebben gezet?
Een aantal jaren geleden zag ik Roxy Music als afsluiter op Rock Werchter. Terwijl Faithless even daarvoor het veld had doen schudden, liep datzelfde veld leeg terwijl de oudjes nog één keer hun kunstje deden. Waarschijnlijk had de helft van het publiek nog nooit van Roxy Music gehoord. Zal de gemiddelde festivalganger van tegenwoordig ooit 'Debaser' hebben gehoord? Voor de band zou het wel pijnlijk zijn, als blijkt dat de helft van het publiek ongeïnteresseerd een biertje staat te drinken. De fan zal er natuurlijk niet van wakker liggen als anderen er niks aan vinden. Al is dat ook niet helemaal zeker, want kom je aan het idool dan kom je ook aan de fans. Kijk maar naar de Michael Jackson fans. Op een internetforum schreef iemand pas geleden: 'Zelfs als het optreden slecht was, zal ik nog volhouden dat ik het fantastisch vond.' Hierin schuilt de angst die ik ook ken: de band zal niet aan de verwachtingen kunnen voldoen. Want hoe zal 'Where Is My Mind?' meer dan tien jaar na dato klinken?"
Xander: "Vuile leugenaar! Misschien kunnen Black Francis en zijn band inderdaad niet aan de verwachtingen voldoen. Maar wat staat dat een reünie in de weg? The Doors treden ook nog steeds op en ook Deep Purple laat nog regelmatig van zich horen. Een echte fan zal zich nimmer bekocht voelen zijn oude helden weer eens live te zien. Ook al gaat dat optreden gepaard met de nodige grijze haren, greatest hits en zal het geheel minder vlammen dan in de oertijd. Feit blijft dat muziek en live-performances ordinair vermaak blijven voor de consument en in dat opzicht is zelfs het bijwonen van een Kiss-concert geoorloofd en boven alle kritiek verheven. Oude tijden kun je immers nooit doen herleven. Vanwege de tijd en het moment. Simpele maar wiskundige praat. Het plezier en de daarmee gepaard gaande goede gevoelens kun je daarentegen wel terug oproepen. Al is het alleen maar door middel van al die prachtsongs en het feit dat je als liefhebber van iets dat ooit was helemaal vooraan staat temidden van mensen die jou begrijpen. Het herleven van 'ons kleine geheimpje'.
Ik was veertien toen ik mijn eerste bandje begon. We rookten stiekem sigaretten achter het fietsenhok van school en zoenden met de meisjes uit de klas. We experimenteerden met alcohol en ons eerste bandje was gemodelleerd naar de Pixies. We waren jong en de wereld lag voor ons open. Het was een mooie tijd omdat we de druk die het volwassen worden nu eenmaal met zich meebrengt toen nog niet voelden. We waren pubers, klooiden wat aan en waren gelukkig. Met een glimlach denk ik terug aan die tijd als ik nu een plaat van de Pixies opzet. Een gevoel van onbezorgdheid, het verlangen alles uit het leven te halen en je door niemand of niets de wet voor te laten schrijven. Puberale gevoelens waarin onschuld en naïviteit een hoofdrol spelen maar die destijds heel reëel leken, en dat idee werd gevoed door de muziek van onder andere Nirvana en de groep die hen weer inspireerde: de Pixies.
Met dat idee in het achterhoofd zie ik de aanstaande reünie met een glimlach tegemoet. Want wat is er mis met teruggaan naar je onbezonnen jeugd? Naar de dagen dat je nog niet verdorven was door onze maatschappij? Jane's Addiction zag ik ook nooit spelen in hun eerste leven. Maar ik ben maar wat blij dat ik ze vandaag de dag nog kan gaan zien omdat hun reünie slaagde. De schim uit het verleden werd weer werkelijkheid. En dat is het mooiste dat er is, omdat dan voor even die droomwereld van toen zich voor je eigen ogen voltrekt."
Rob: "Even voor de duidelijkheid, ik ben geen leugenaar. Blijkbaar ben jij gewoon goed in het verdraaien van de waarheid. Waarom moet ik in het jaar 2004 de Pixies weer door mijn strot gedouwd krijgen? Er zijn meer dan zat nieuwe bandjes die tegenwoordig noemenswaardiger zijn. Ok, de Pixies zijn legendarisch en hebben vele briljante nummers gemaakt. Maar dat betekent nog niet dat ze weer samen op een podium mogen gaan staan, terwijl ze zelf natuurlijk ook veel liever thuis op de bank zitten. De Pixies was voor mij een onbereikbare band, een band van vroeger. Omdat ik ze nooit live heb kunnen zien en ze pas later heb leren kennen, werden ze omringd door een soort van magie. Je praatte er met gedempte stem over en vertelde elkaar dat we tegenwoordig niet meer zo'n goede band kennen. Maar door de reünie is de band opeens bereikbaar geworden. Ik kan ze gaan zien op een groot festivalterrein, ter hoogte van de patatkraam..... de magie is dus weg. Jij denkt met een glimlach aan de tijd terug dat je de Pixies leerde kennen. Waarom zou je dan naar één van de optredens gaan, als de kans groot is dat het tegenvalt. Waarom zou je dat gevoel niet gewoon koesteren, in plaats van het in gevaar te brengen?
Misschien ben ik gewoon geen echte fan en is dat het verschil tussen ons. Ik krijg alleen al jeuk als ik aan de Pixies-reünie dénk. Terwijl jij (ja, geef maar toe) het hele gebeuren met oogkleppen op bekijkt. Ik vind de steeds terugkerende Kiss-tournees bijvoorbeeld eerder lachwekkend dan interessant. Is zo'n band nog serieus te nemen? De Pixies zijn voor een deel zo legendarisch omdat ze op tijd zijn gestopt. Ze hebben (bijna) niks fout kunnen doen, geen slechte plaat gemaakt en zijn niet vastgeroest in de eigen ideeën. Ik baal dan ook flink dat ze toch weer de grootste fout maken die je als band kunt maken: weer bij elkaar komen om op een geforceerde manier dat gevoel van vroeger weer op te roepen. En waarom willen ze zo graag op de festivals staan? De echte fans komen toch wel bij een clubtournee en op die manier verveel je ook niemand anders.
Toen ik hoorde van de Pixies-reünie dacht ik niet aan vroeger, de grijze haren of de greatest hits, maar aan het geld wat ermee wordt verdiend. De band wordt nog steeds vaak genoemd als inspiratiebron voor vele bands, dus met zo'n tournee kan er snel een grote nieuwe fanbasis aangeboord worden, terwijl de oude fans toch wel loyaal blijven. Er komt een compilatiealbum en een DVD, dus dat wordt kassa! Als een band met die gedachte in het achterhoofd weer op tournee gaat, hoeft het voor mij al helemaal niet. Ik wil een band zien die speelt voor zijn plezier. Maar de kans is groot dat de Pixies binnenkort op het podium staan voor het geld. Denkend aan de oude auto die hij wil opknappen gooit Black Francis er nog een schreeuw uit. Nostalgiegevoelens alom...
Een optreden is voor een deel puur vermaak, maar dat moet je ook nuanceren. Want jij gaat niet naar de Pixies voor puur vermaak. Je gaat om nostalgische redenen, om die droomwereld weer even in het echt te kunnen zien. Ik vrees alleen dat die droomwereld wreed zal worden verstoord door de hedendaagse werkelijkheid: de Pixies zijn ouder geworden. Het klinkt niet meer zoals vroeger, de hoge noten worden niet meer gehaald en de beleving zal anders zijn. Ben je dan nog steeds bereid om die droomwereld weer even werkelijkheid te laten worden? Ik wil mijn droomwereld graag blijven koesteren en je zal mij dus niet zien bij de concerten. Ik blijf lekker thuis, luisterend naar Doolittle, Surfer Rosa, of misschien wel toepasselijker: Death to the Pixies! Je gaat me trouwens toch niet vertellen dat je denkt dat de verstokte Doors-fan al weken uitkijkt naar dat concert?"
Xander: "Rob, laten we voorop stellen dat ik geen Pixies-fan ben. Het is gewoon een van die bands uit die tijd waar ik veel naar luisterde. En het bandje bleek eeuwigheidswaarde te hebben want ook nu draai ik nog regelmatig hun platen. Ik begrijp je kritiek op de vooral financiële redenen die aan deze reünie ten grondslag liggen. Maar het gegeven is zo simpel. Je gaat of je gaat niet. Mij kan het geen reet schelen hoeveel poen Black Francis in zijn zak duwt zolang hij maar doet wat hij om nostalgische redenen moet doen. That's the deal.
Jij bent pertinent tegen reünies. Prettig om met mensen om te gaan die staan voor hun principes. Maar misschien heb juist jij wel oogkleppen op. Want je mist een hoop geweldige bandjes die eerder uit elkaar gingen en nu weer optreden. Denk maar aan Jane's Addiction. Je bent niet gegaan? Jammer voor je. Had je mooi gevonden. Echt waar. Laat Black Francis en zijn illustere gevolg maar langskomen om wat geld te collecteren voor de oude dag. Die DVD koop ik niet, zover ga ik nog met je mee. En die CD ook niet. Maar dat concertkaartje wel. Gewoon omdat het kan. Jammer dat ze niet zo goed zullen zijn als vroeger. Ik ben ook realistisch. Het gaat me er alleen maar om dat ik ze een keertje wil zien. Ook al is het slecht. Ik ga inderdaad om nostalgische redenen. Maar als jij je Death to the Pixies-CD opzet is dat ook wel een beetje om nostalgische redenen. Jij draait die plaat terwijl je lekker zit te fantaseren hoe het ooit, vroeger, geweest moet zijn. Welnu, ik ga die schim vangen en ik neem de schade van de tand des tijds op de koop toe. Ik ga dadelijk lekker met mijn nostalgische hoofdje vooraan staan op Pinkpop. Ik heb mijn tentje al ingepakt en mijn Pixies-shirt uit 1992 ligt al klaar. Ik zal je wel laten weten hoe het was, Rob. Zal zelfs naar je zwaaien op TV. Want ik weet zeker dat je gaat kijken, zo ben je dan ook wel weer. Met andere woorden: ken je die mop van die popjournalist die naar de Pixies ging? Nou, die ging mooi wel."
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/pixies/de-pixies-re-nie-nostalgie-of-overbodige-geldklopperij/6037/
Meer Pixies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pixies
Deel dit artikel: