• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Papa Roach | The Paramour Sessions

... de schoen overleefd.
CD, Geffen/Universal

Tekst: Bart Nijssen

Publicatiedatum: 07 oktober 2006

Ze staan bekend als taaie rakkers: kakkerlakken. Heb je er eenmaal last van, dan ben je er niet zomaar één-twee-drie vanaf. Hetzelfde geldt voor Papa Roach uit Vacaville, Californië. Dit vierkoppige gezelschap onder leiding van frontman Jacoby Shaddix breekt in 2000 door met het album Infest en de daarvan afkomstige single 'Last Resort'. Nu-metal beleeft op dat moment zijn hoogtijdagen en de mix van rap, metal en alternatieve rock past prima in dat plaatje. Het genre wordt enkele jaren later zonder pardon door een grote schoen van metal-, emo- en mathcore doodgetrapt en dat lijkt ook voor Papa Roach de nekslag te betekenen.

Zoals het een waar kakkerlak betaamt, overleeft de band. Met Getting Away With Murder uit 2004 maken de heren een prima comeback, waarbij een iets andere weg ingeslagen wordt. De eerste sporen van ‘raploze rock’ zijn op Lovehatetragedy (2002) al te horen, maar daarop ontbreekt het nog aan focus. Het lijkt een ultieme poging om de dreiging van de schoen af te wenden, wat een onsamenhangend album tot gevolg heeft.

Maar sinds Getting Away With Murder doet de band dus weer aardig mee. De rap-metal van weleer laten ze daarop helemaal achter zich en die lijn wordt op het nieuwe schijfje The Paramour Sessions voortgezet. Er worden zelfs wat nieuwe wegen ingeslagen, met als meest opmerkelijke het stuwende begin van opener ‘…To Be Loved’, het orkestrale van ‘Roses On My Grave’ en het (frag)iele openingscouplet van ‘Forever’.

Natuurlijk, je kunt Papa Roach nog steeds nu-metal noemen, maar ‘opzwepende, dynamische rock’ past anno 2006 beter. Veel van de tracks van The Paramour Sessions lijken nu al prima te passen in een live-set tussen oudere ‘krakers’ als ‘Last Resort’, ‘Getting Away With Murder’ en ‘Dead Cell’. De tracks bruisen van de energie, wat na meer dan 10 miljoen verkochte platen een handelsmerk van Shaddix en kornuiten is geworden. Daarvoor geldt wel: hield je al niet van de band, dan zul je dat nu ook niet gaan doen.

Tegen het einde van The Paramour Sessions - genoemd naar het ‘spookhuis’ waar de band opnam - komen daarnaast steeds meer clichés om de hoek kijken. De band flirt openlijk met stadionrock (‘Reckless’) en ‘emo-soft-core’ (‘What Do You Do’) en Shaddix komt bij vlagen tekstueel nogal simplistisch voor de dag. Voor liefhebbers zijn het enkele smetjes, want verder is duidelijk dat een grotere schoenmaat vereist is om deze kakkerlakken klein te krijgen.

http://www.kindamuzik.net/recensie/papa-roach/the-paramour-sessions/14096/
Meer Papa Roach op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/papa-roach