http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Opeth | Heritage

Teleurstellend.
CD, Roadrunner/CNR

Tekst: Jeroen Gelissen

Publicatiedatum: 14 september 2011

Opeth is in haar twintigjarige bestaan uitgegroeid tot een entiteit an sich, die alle grenzen overstijgt en de fundamenten van de traditionele songwriting verbrijzelt. In een oneindig palet aan stijlen vormen dynamische verschuivingen majestueuze contrasten tussen pijnlijke schoonheid en schaamteloze brutaliteit. Angstaanjagende nuances worden afgewisseld met sierlijke melodieën, zónder te verzanden in enigmatische complexiteit. Opeth creëert op geheel eigen wijze een hedendaagse interpretatie van het verleden en geeft daarmee het heden vorm.

In dit perspectief is het tiende studiowerk van Opeth Heritage een ware teleurstelling. Het album kent geen enkele lijn of richting. Oeverloos is wellicht het woord dat de songs het beste omschrijft. Van tijd tot tijd stranden ze slechts op een zandbank, om bij de minste of geringste deining alweer hun greep op de luisteraar te verliezen.

Dat op Heritage volledig teruggegrepen zou worden op progressieve rock uit de jaren zestig en begin jaren zeventig was bekend. Evenals het uitblijven van grunts. Maar waar Damnation - dat vergelijkbaar is in opzet en intenties - nog een échte ode was aan het genre en zelfs indruk maakte op de starre fans daarvan, daar schurkt Heritage maar lafjes tegen de grondvesten van die stijl.

Ook de hernieuwde samenwerking met Steven Wilson - onder wiens productionele leiding het sleutelalbum Black Water Park en het succesvolle tweeluik Damnation en Deliverance werd opgenomen - heeft niet geleid tot een overtuigend resultaat.

Na de pianoballade 'Heritage' opent 'The Devils Orchard' nog op een voor Opeth gebruikelijke wijze en valt hoogstens de vreemde zanglijn van Åkerfeldt op. Daarna verliezen de songs echter hun zeggingskracht. Een patroon dat zich tijdens het gehele album herhaalt en het sterkst naar voren komt in songs als 'Slither' en 'Famine', waarin zelfs nog een dwarsfluit verdwaald ronddwarrelt.

Heritage is een inspiratieloos en vooral futloos album geworden. Maar om de band nu volledig af te schrijven op basis van één misstap zou te ver gaan. Daar staan namelijk negen stuk voor stuk sterke albums tegenover. Laten we onze blik dan ook richten op de toekomst en in afwachting van het volgende album genieten van Opeths eerdere erfgoed.