http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Opeth / Burst
Ondanks een vol huis moet Opeth oppassen dat het niet te ver doordrijft in perfectionisme.
04 december 2005, Tivoli, Utrecht (NL)
Tekst: Maurice van der Heijden
Beeld: Cor Jabaaij
Publicatiedatum: 09 december 2005
Utrecht is voor plattelanders even een ander kopje thee, dus arriveert KindaMuzik pas bij de Tivoli als het voorprogramma Burst al zou moeten beginnen. Tot onze grote schrik staat er een lange rij voor de deur. In de uitverkochte Tivoli kan blijkbaar maar één persoon de kaartjes afscheuren, zodat velen pas binnenkomen tijdens de set van Burst.
Zo ook KindaMuzik, waardoor we tijdens het tweede nummer van Burst [foto rechts] inhaken. In het halve uurtje dat rest weten de Zweden een aantal nummers van de laatste plaat Origo en een enkeling van de vorige plaat Prey on Life voor te schotelen. De progressieve metalcore komt ook live behoorlijk uit de verf en het geluid galmt uitstekend door de concertzaal. Het is prachtig om te zien hoe de rasmuzikanten opgaan in de mix van sferische passages en doorbeukende partijen. Wat Burst zo goed maakt, is dat ze techniek koppelen aan rauwe energie niet onbekend uit de hardcore-scene. Dit zorgt ervoor dat het nooit kunstmatig of klinisch overkomt. Een ding waar headliner Opeth tegenwoordig wel voor mag waken.
Wel klinisch is zanger Linus tussen de composities door: hij weet zich geen houding te geven. Hij staat er ongemakkelijk bij en is ook niet de man van de juiste dingen vertellen op het juiste moment.
Mikael Akerfeldt van Opeth [foto links] houdt ook van praatjes tussen de nummers. Op de laatste tour in september van dit jaar liet hij dat al merken, maar waar zijn droge humor toen nog de lippen liet krullen is het vandaag vooral te lang en ook vermoeiend. Jongen, houd het gewoon kort en laat verder de prachtige muziek voor zich spreken. Want die is gelukkig nog steeds twee uur lang aanwezig. Verrassend is 'White Cluster', dat live net even anders wordt uitgevoerd dan op de plaat Still Life.
Nog verrassender is 'Under the Weeping Moon' van Orchid, dat even de tere zieltjes in de zaal wakker
schudt. Ja, vroeger was Opeth stukken rauwer, maar door de jaren heen ontwikkelden ze een 
professioneler geluid. Velen zullen erover twisten en beide stijlen hebben hun pluspunten, maar tegenwoordig moet Opeth toch opletten dat ze niet een te gelikt geluid krijgen en dat de band niet afglijdt van kunst naar kitsch.
Vandaag is het geluid niet al te netjes, zodat de nieuwe nummers als 'The Grand Conjuration' en toegift 'Deliverance' live nog steeds knallen. De toetsenpartijen voegen daadwerkelijk iets toe, al moeten die invloeden niet te groot worden zodat Opeth niet het niveau van een aalglad gothic groepje bereikt. Zover is het gelukkig nog lang niet, maar ik kan niet ontkennen dat de band toch iets van zijn charme is verloren door de jaren heen. Een optreden van Opeth is nog steeds twee uur genieten, maar de euforie is niet meer zo groot als pakweg twee jaar geleden. Ik hoop dat de Zweden dit zelf ook inzien, zodat we de volgende keer weer kunnen genieten van een rauwere mix van death metal en progressieve rock.
http://www.kindamuzik.net/live/opeth/opeth-burst/11421/
Meer Opeth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/opeth
Deel dit artikel: