http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Opeth | Ghost Reveries
Ogenschijnlijk simpel genres samenvoegen tot een hogere vorm van kunst.
CD, Roadrunner/CNR
Tekst: Marc Lochs
Publicatiedatum: 13 september 2005
Tja…
Hoe pak je dit aan - 67 minuten lang verzuipen in de progfolkdeathrock van Opeth? In partjes, net als cake. Het nieuwe album van deze rijkelijk getalenteerde Zweedse band in één ruk uitzitten zou ondoenlijk zijn. Om aan het einde van de rit niet overdonderd en uitgeput in elkaar te zakken moet je soms naar adem kunnen happen. In partjes dus. Partjes van laten we zeggen twintig minuten (dat zijn in Opeth-land ongeveer twee nummers).
Eigenlijk is luisteren naar Opeth jezelf eerst beetje bij beetje mediceren om aan het einde van de rit het complete album te kunnen verzwelgen zonder uitputtingsverschijnselen. Want wederom stelt Opeth de luisteraar op de proef. Gelukkig maar, want de Opeth-fan wil het niet anders.
Met albums Damnation en Deliverance uit 2002 en 2003 heeft de band op handige wijze de deur naar nog meer muzikale vrijheid geopend. Op Ghost Reveries uit zich dat direct al in opener ‘Ghost of Perdition’. Een fraai werk opgebouwd uit wat wel lijkt op vijf compleet verschillende nummers, aan elkaar geregen door een enkel subtiel terugkerend thema, een klank. Onder de bevlogen leiding van gitarist/genie Mikael Akerfeldt waait Ghost Reveries van midtempo death metal naar folk en prog, steevast onder begeleiding van de meest overweldigende melodieën in vooral de cleane stukken. In tegenstelling tot bands als Anathema en Paradise Lost houdt Opeth stug vast aan haar wortels. En dat kan net zo goed King Crimson zijn als Morbid Angel. Niks mis mee. Voor Opeth levert het een ongekende diepgang op. Een diepgang die van elke riff en elke noot op Ghost Reveries een halte op een bijzondere reis maakt.
Als ik dan toch moet zeuren is Opeth juist in de gegrunte stukken het minst interessant (laat maar komen die hate-mailtjes). Echter, in het fraaie contrast tussen hard en zacht in het geluid van de band ontstaat opnieuw een overdonderend rijk palet aan sferen en emoties. En zijn de heavy stukken net zo noodzakelijk als voor de hand liggend. Als je, zo ogenschijnlijk simpel, zoveel genres samensmelt tot 67 minuten kunst ben je net zo belangrijk als de grootheden van ooit. “Een juichrecensie”, hoor ik u denken. Voorwaar, een juichrecensie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/opeth/ghost-reveries/10498/
Meer Opeth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/opeth
Deel dit artikel: