http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Oneida | Preteen Weaponry

Bezwerend eerste deel van een drieluik.
CD, Jagjaguwar/Konkurrent

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 06 september 2008

Hoewel Oneida zich graag als een bende onverlaten profileert, zijn ze eigenlijk een behoorlijk clevere band. Bobby Matador, Kid Millions en Baby Hanoi Jane vinden het gewoon leuk om mensen op het verkeerde been te zetten, bijvoorbeeld door zichzelf op hun MySpacepagina te omschrijven als "old hippies in the chill out room". Maar wat betreft hun muziek, zijn ze wél serieus.

Preteen Weaponry is deel één van het Thank Your Parents drieluik. Waar dat over gaat, is echter niet duidelijk. De drie tracks op deze cd hebben geen titel en amper teksten. De link met de titel wordt nergens gemaakt, want het draait hier om slepende grooverock - niet bepaald het favoriete genre van de jonge tiener.

De muziek op deze plaat is echter zo primair en meeslepend, dat die conceptuele toestanden snel vergeten zijn. Oneida eigent zich hier het stuk braakliggende grond tussen Boredoms en Can toe, met magische resultaten. Hun platen laveerden natuurlijk altijd al tussen noiserock en psychedelica, maar ook melodieën waren niet onbelangrijk. Hier vliegt dat allemaal de deur uit, om plaats te maken voor drie uit hun chakra's bloedende trips.

Track één is een stomende brok garagerock, waar echo's doorklinken van 'We Will Fall' van The Stooges. De razende drums stuwen het geheel echter briesend vooruit, om tegen het einde het roer over te nemen. Deel twee is vreemder, met een tempo dat constant belooft los te barsten maar dat nooit doet. Gitaren wapperen als woeste windvlagen heen en weer. Er duiken ook vocalen op die, als in een trance verkerend, vage dingen verklaren. Nummer drie is agressiever: snaren janken en drums gaan fel tekeer, alsof ze ingezet zijn bij een emotioneel gedetacheerde jazzsessie.

Zo omschreven lijkt dat misschien redelijk vrijblijvend. Deze plaat moet echter persoonlijk ondergaan worden. Beschrijvingen door derden schieten tekort om de heerlijke waanzin te vatten. Oneida - vriendjes van de Liars trouwens - is zo'n getalenteerde en gefocuste band dat als ze het in hun hoofd krijgen om spacey stonerrock te maken, dat ze dan ook ineens één van de betere platen in het genre produceren.