Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een prachtige artiestennaam, een porseleinen verschijning, een studio vol hippe synthesizers en moderne machinerie, een hip tumblr-plaatjesboek. En de ep Incitation: aansporing.
Deze aansporing lijkt helaas vooral afkomstig van het enige referentiepunt op de horizon van Olga Bell: het inmiddels vijftien jaar oude Vespertine van Björk. In 2001 een ongehoord organische, persoonlijke collage van elektronische en akoestische instrumenten. In 2016 nog altijd een prachtig monument, met in zijn schaduw een bijna oneindig koor aan min of meer succesvolle navolgers. Daar klinken op Incitation de eindeloos nagespeelde echo's van Scandinavische vrouwen met sample-apparatuur.
Uit ijs uitgeslagen knisperritmes en onregelmatige breakbeats, een impressionistische waas geluid en daarbij de helaas niet altijd even bekoorlijke stem van Bell. Het gaat er aangenamer aan toe als ze wat gas terugneemt, zoals op het bijna afwezige slotnummer 'Goalie'. Er zijn dan helaas al vier stukken muziek gepasseerd die na afloop als mist oplossen. Vage indrukken van millenniumwissel-elektronica.
Waar hebben we deze muziek aan te danken? Voorprogramma's bij Son Lux. En een plekje op het thuislabel van Björk, One Little Indian. Meer muziek voor mensen met een ongerichte interesse voor licht eigenzinnige vrouwen en eenvoudige laptopmuziek: Olga Bell, spijtig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/olga-bell/incitation/26538/
Meer Olga Bell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/olga-bell
Deel dit artikel: