Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In zes jaar tijd kan er veel veranderen. Trent Reznor kickte af van de coke, smeet zijn band buiten en bracht met Dave Grohl en Twiggy Ramirez (ex-Marilyn Manson) nieuw bloed binnen. Trent werd ook boven de ondergrond bekend toen de man in black himself, Johnny Cash, een song van hem (‘Hurt’) coverde en die promootte mét bijhorende aangrijpende videoclip. In zes jaar tijd werd Nine Inch Nails veel geïmiteerd, maar nooit geëvenaard. Zes jaar na het bescheiden meesterwerkje dat dubbelalbum The Fragile toch was, is Nine Inch Nails terug. En gelooft u mij nou maar: daar mogen we blij om zijn. Heel erg blij.
Vreemde opener wel, dat ‘All the Love in the World’: een kille drumcomputer wordt gecombineerd met een warme bas en dito piano en Trent Reznor vraagt zich af waarom híj niet alle liefde in de wereld krijgt. Misschien een ander kapsel Trent? Na drie minuten tranformeert de song in een soort vierkwartsmaat gospelhymne, maar dan met distortion-gitaren. Vreescht echter niet onversaagde industrial-liefhebbers: op ‘You Know What You Are’ is het al meteen raak. Dave Grohl imiteert weer op onnavolgbare wijze tien aanstormende paarden; er worden gigantisch veel gitaren op elkaar gestapeld en Trent Reznor verdrijft met veel bombast, maar dan bombast met een melancholisch randje, zijn duivels.
‘The Collector’ is even een dipje – laat stonerrock maar over aan die koninginnen uit het stenen tijdperk, Trent – maar de subtiele Bush-sneer op de uitstekende eerste single 'The Hand That Feeds' ("Will you bite the hand that feeds you?") is dan weer weergaloos. Nine Inch Nails light, jazeker, maar wat een drive! Andere hoogtepunten: het hoekige LCD Soundsystem-ritme van ‘Only’, de schizofrene razernij van ‘Getting Smaller’ en de onderhuidse melancholie van afsluiter ‘Right Where It Belongs’. Maar een song-per-song bespreking van alle hoogtepunten zou ons binnen dit korte bestek te ver leiden.
Onthoud u dus gewoon dat u zich stante pede naar de platenboer moet reppen om deze plaat in huis te halen. Want Nine Inch Nails laat alle concurrentie weer met een straatlengte achter zich en bevestigt moeiteloos dat niemand beter tristesse met distortion kan mengen. Agressie en verdriet klonken zelden zo mooi.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nine-inch-nails/with-teeth/9379/
Meer Nine Inch Nails op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nine-inch-nails
Deel dit artikel: