Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Na maanden opgesloten te hebben gezeten in de studio, voelt het geweldig de live-energie te laten stromen,” aldus Nine Inch Nailsmeesterbrein Trent Reznor in Paradiso’s backstagecatacomben voor het begin van een tweedaagse residentie.
“Het is een kwestie van opnieuw voeling krijgen met het podium, het publiek en dan voel ik het me het best met vertrouwd materiaal.”
Met With Teeth haalt Reznor twee jaar geleden de druk van de ketel steeds dieper, hoger, verder, slimmer te moeten gaan en dat legt hem – vooral in Amerika – geen windeieren. Binnenkort verschijnt opvolger Year Zero; een politiek geëngageerd uit sample- en collagetechnieken opgebouwd album vol textuur; aanleiding voor een nieuwe Europese zalenronde.
Wat Reznor onder “vertrouwd materiaal” verstaat, kent over twee avonden twee totaal verschillende gezichten.
Opener ‘Mr. Self Destruct’ zet de toon voor een concert waarin nauwelijks gelegenheid geboden wordt al dan niet innerlijke wonden te likken of op adem te komen. Reznor en co. slopen het publiek met een nauwelijks aflatende stroom op de knieën dwingend industrialrockgeweld.
Tussen oud werk van Broken en The Downward Spiral zijn twee splinternieuwe nummers te ontwaren, al blijft van het op plaat gelaagde ‘The Beginning of the End’ live helaas weinig meer over dan een drammende basdreun.
Het is wachten tot ‘Help Me I Am in Hell’, ‘Eraser’ en ‘Reptile’, gevolgd door een ziedend ‘No, You Don’t’ om uit te komen bij een contrastrijke match made in heaven. Dit kwartet laat een murw gebeukt Paradiso ternauwernood ontsnappen aan een overdosis razernij aan hamerende heipaaldrums en ronkende gitaren.
Dat Nine Inch Nails ook zonder vrijwel continu plankgas te geven diepe indruk maakt, blijkt een dag later. Met de nadruk op nummers van het debuut Pretty Hate Machine en vooral het beste werk van The Fragile zet Reznor voluit in op een show die te vangen valt onder de noemer: meeslepend.
Slaat woensdag wild om zich heen, dan is donderdag de liefdevolle omhelzing. Is woensdag een toonbeeld van vurig exorcisme van innerlijke demonen, dan is donderdag de onontkoombare naar binnen gerichte confrontatie met de diepste zieleroerselen. Zondig, leugenachtig, jaloers, breekbaar en ten langen leste: rock bottom, maar niet zonder geloof in kracht en hoop.
Vanonder minimalistische belichting, is het spel verre van foutloos, wat volledig wordt ondervangen door overrompelende energie en rudimentaire passie.Trent Reznor mag dan veertig jaar oud zijn en het publiek grotendeels de puberjaren ontgroeid, maar de intensiteit van zijn muzikale en vooral tekstuele output – op plaat, zowel als live – blijft onveranderd diep gevoeld en dito invoelbaar.
Zozeer dat richting het slot op donderdag – na een tweedaagse emotionele achtbaanrit van jewelste – slechts totale overgave aan het warme bad dat ‘Hurt’ heet past; in omarming en onderkenning van alles wat mooi en goor is, wat haat en liefde is, wat hard en zacht is, wat pijn doet en genieten heet. Tussen murw en meeslepend ligt in het meedogenloos blootleggen van dat misschien wel existentiële contrast het ware meesterschap van Trent Reznors Nine Inch Nails.
http://www.kindamuzik.net/live/nine-inch-nails/nine-inch-nails-1008/15104/
Meer Nine Inch Nails op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nine-inch-nails
Deel dit artikel: