http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Nile | Those Whom the Gods Detest

Het toverwoord is 'doseren'.
CD, Nuclear Blast/PIAS

Tekst: Thijs Gouwerok

Publicatiedatum: 04 februari 2010

Of je het nou een unieke eigen stijl, een zorgvuldig opgebouwd imago of een ordinaire gimmick noemt, Nile's shred like an Egyptian variant van br00tal techdeath is hoe dan ook een mes dat aan twee kanten snijdt. Toen de band uit South Carolina zich rond de eeuwwisseling aandiende als één van de grote aanjagers van de deathmetalrevival, was de antieke Midden-Oostenthematiek een perfecte angle om zich mee te profileren. Aan de andere kant positioneerde men zich zo wel in een zeer specifieke niche waaruit het vervolgens moeilijk ontsnappen leek.

Zo ergens halverwege Annihilation of the Wicked (2005) en Ithyphallic (2007) begon zelfs bij veel liefhebbers van de band het idee post te vatten dat een uurtje of zes aan hyperintense mummiemetal in de platenkast eigenlijk wel genoeg is. Ze zullen toch weer wat plaats moeten maken, want op Those Whom the Gods Detest heeft Nile op indrukwekkende wijze zijn focus hervonden.

Misschien wel geprikkeld door de opmars van het stilistisch vergelijkbare Behemoth kiest het doorgewinterde drietal Sanders, Toler-Wade en Kollias er op deze zesde plaat voor om iets te doen waar beide bands nooit in hebben uitgeblonken: doseren. Extra variatie in dynamiek en een met beleid samengestelde tracklist geven het album als geheel een mooie flow, wat een behoorlijke verbetering is ten opzichte van de ondoordringbare piramidemuur van sweep picks en blastbeats van voorheen.

Daardoor komt er bijvoorbeeld in het titelnummer en de opener 'Kafir!' ruimte voor heuse hooks, in het laatste geval zelfs met dank aan cleane Arabische zang. Andere hoogtepunten op het werkelijk tot in de puntjes verzorgde album zijn de adrenalinerush van thrashy kilometervreter 'Kem Khefa Khesef' en het komisch getitelde maar onverbiddelijk brute 'Hittite Dung Incantation'.

Toch zal Nile weinig nieuwe fans winnen met Those Whom the Gods Detest. Daarvoor blijft de muziek te extreem, te complex, te Nile. Er wordt niet zozeer een nieuwe stijl aangeboord als wel de bestaande geperfectioneerd. Dat laatste mag letterlijk worden genomen, want Ra mag weten hoe de band dit nog gaat overtreffen zonder radicaal andere wegen in te slaan.