• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Nick Cave and the Bad Seeds | Nocturama

Caves zwakste plaat tot nu toe.
CD, Mute/Pias

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 02 februari 2003

Hoewel hij zijn solocarrière al in 1983 begon, heeft Nick Cave nog nooit een slechte plaat afgeleverd. Maar sinds hij besloten heeft dat het allemaal positiever en directer moest is het wel een beetje kwakkelen. Er is nou eenmaal een limiet aan het aantal sentimentele pianogestuurde liefdesverklaringen dat een mens kan verwerken en op The Boatman’s Call en No More Shall We Part ging Cave daar ruimschoots overheen. Op Nocturama (de naam van een nachtdierenverblijf in een dierentuin) is het helaas niet anders. Omdat dan ook het aantal sterke songs nog eens lager is dan op zijn voorgangers, blijft er helaas niks anders over dan te constateren dan dat Cave met Nocturama zijn zwakste plaat tot nu toe heeft afgeleverd.

Dat betekent dan weer niet dat Nocturama niet om aan te horen is. Daarvoor weet Cave te goed hoe je een liedje in elkaar zet. En als de uitvoering dan ook nog wordt gedaan door de onvolprezen Bad Seeds kan het niet echt meer mis gaan. Muzikanten als Mick Harvey, Blixa Bargeld en Warren Ellis hebben daarvoor domweg te veel talent. Maar echt enthousiast maken kleffe nummers ‘He Wants You’, ‘Rock Of Gibraltar’ en ‘She Passed By My Window’ niet.

Ook tekstueel zit Cave enigszins in een dalletje. Waar het dan wel heel mooi is, want er komen weer hele bloemenzeeën voorbij. Je gaat je afvragen of de veiling van Aalsmeer soms een gulle bijdrage heeft gestort in het studiefonds voor de Cave-kids, zoveel botanische metaforen zijn er de laatste jaren op Caves platen te vinden. Nog bonter maakt de man die een reputatie heeft als één van de beste tekstschrijvers van de popmuziek het in ‘There Was A Town’, dat als volgt begint:
“There is a town
Where I was born
Far far away
Across the sea”

Waar de grens ligt waarop minder niet meer meer is, maar gewoon te weinig weet ik niet precies, maar ik weet wel dat hij hier ruimschoots wordt overschreden. Er staat ook niet één ballad (in de zin van een op muziek gezet verhaal) op Nocturama, toch een stijlvorm waarin Cave nauwelijks te overtreffen is. In de vorm van ‘Hallelujah’ en ‘Oh My Lord’ leverde hij dan ook nog twee van de sterkste tracks van No More Shall We Part op.

Gelukkig staan er ook een aantal sterke nummers op Nocturama. Met openingsnummer ‘Wonderful Life’ bijvoorbeeld is het wèl heerlijk zwelgen. In iets mindere mate geldt dat voor ‘Bring It On’, waarop collega Australische punklegende Chris Bailey vocaal te hulp schiet. Maar de absolute hoogtepunten vormen toch ‘Dead Man In My Bed’ en ‘Babe, I’m On Fire’, nummers met uit de bocht gierende orgels, gitaren die klinken als het gehinnik van stervende paarden en een Nick Cave die schreeuwt als in zijn Birthday Party dagen. De 15 minuten en 38 coupletten van afsluiter ‘Babe, I’m On Fire’ – als hij wil schudt Cave blijkbaar toch nog moeiteloos zo’n lap sarcasme uit zijn mouw – zijn uiteindelijk datgene wat Nocturama opwaardeert van ‘matig’ tot ‘ruim voldoende’. Nog steeds geen slechte plaat dus, maar het scheelde deze keer wel erg weinig.

http://www.kindamuzik.net/recensie/nick-cave-and-the-bad-seeds/nocturama/2399/
Meer Nick Cave and the Bad Seeds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-cave-and-the-bad-seeds