http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Neko Case | Middle Cyclone

Overdonderende, poppy orkaan.
CD, Anti-/Epitaph

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 03 maart 2009

Met The New Pornographers wist de roodharige schone Neko Case een poppubliek te bereiken, op haar soloplaten richtte ze zich echter op de liefhebbers van alternatieve country. Maar cowboys zullen door dit vierde soloalbum mogelijk te zeer overdonderd worden. Middle Cyclone doet zijn naam eer aan: het is een orkaan aan vlotte popliedjes die over de luisteraar heen raast. En van een stilte voor de storm is geen sprake.

Dat geluid van die orkaan is van meet af aan vol door de bijdragen van Case's gerenommeerde vrienden: M. Ward, Garth Hudson en leden van Los Lobos, Giant Sand en Calexico. Muzikaal valt er dan ook veel te ontdekken: van muziekdoosjes tot grungy gitaarpartijen. Gevolg is wel dat menigeen blij zal zijn bij vierde track 'Polar Nettles' - als het gas er even af gaat - naar adem te mogen happen. Het tempo gaat echter al snel weer omhoog en Case laat haar krachtige, emotievolle stem in een nummer als 'Never Turn Your Back on Mother Earth' vergezeld gaan van dat wat het niet nodig heeft: een zware drum en hoge achtergrondvocalen.

Het zijn de - helaas spaarzame - rustige liedjes die Middle Cylcone de moeite maken. Zo is de titeltrack van een uitzonderlijke schoonheid: Case trekt met haar stem onder niet meer dan een paar gitaarakkoordjes de hemel strakblauw, mijmerend over haar verlangen naar liefde. De tekst is des te kwetsbaarder omdat deze volgt op een nummer als 'People Got a Lotta Nerve', waarin de zangeres de diva uithangt en beweert een maneater te zijn. Bijna even kwetsbaar is de break-up pianoballad en cover van Harry Nilsson 'Don't Forget Me'.

Onder een kale begeleiding maakt Neko Case in liedjes vol vertwijfeling een verpletterende indruk. Zelf gaat deze dame liever met haar rode bos haar, kortgerokt op de motorkap, een twister tegemoet. Dat haar dat glamoureuzer en avontuurlijker lijkt dan op een eenzame ranch huilen om een verloren liefde kun je logisch en jammer tegelijk vinden. Even jammer is de afsluiter van ruim dertig minuten aan kirrende krekels, kikkers en vogels. Dat is al eerder te jolig gedaan door Grandaddy (Under the Western Freeway, 1997). Zoveel puur natuur hoeft Neko Case dan weer niet te laten horen.