http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Muse | The Resistance

Caleidoscopische rockopera vol drama en paranoia.
CD, Warner/Warner

Tekst: Harm-Jan Zondag

Publicatiedatum: 14 september 2009

Om te voorspellen dat de nieuwe plaat van Muse bol zou staan van theatraal bombast, paranoïde complottheorieën, klassieke elementen en hyperbolisch pathos had niemand een glazen bol nodig. Dat het mogelijk was om voorgangers Absolution en Black Holes and Revelations te overtreffen in overdrijving op elk mogelijk front moet je echter horen om te geloven.

The Resistance klinkt als een caleidoscopische rockopera, volgepropt met fragmenten van alle soorten grootse, dramatische muziek die frontman Matthew Bellamy maar kon vinden. Centrale boodschap: verzet je tegen de duistere machten achter de schermen die de massa controleren of ren met je lief voor je leven, naar het einde van de wereld!

Muzikaal doemen constant herinneringen aan andere Musenummers op. Queen is all over the place, in 'Unnatural Selection' lijkt Metallica een deuntje mee te spelen en 'I Belong to You (+ Mon Coeur S'Ouvre à Ta Voix)' doet dankzij hoekig pianowerk zelfs denken aan The Dresden Dolls - totdat er een stukje Saint-Saëns langskomt dat uitmondt in een hobosolo. Chopin, altijd al een grote inspiratiebron, is nu wel heel nadrukkelijk aanwezig en de laatste drie nummers vormen een klassieke minisymfonie om de pretentiemeter definitief rood te doen uitslaan. Extra dik aangezet met gitaar, drums en effecten die Wagner ook wel tot zijn beschikking gehad zou willen hebben.

Dit alles culmineert in 'United States of Eurasia (+ Collateral Damage)', waarin de band erin slaagt om minstens drie nummers van Queen en een nocturne van Chopin in bijna zes minuten te proppen. Schaamteloos jatwerk wat niet anders dan een draak van een nummer op kan leveren.

Maar toch, toch is dit voor wie er tegen kan een heerlijke plaat. Want hoe over the top het allemaal ook moge zijn, het klinkt ook heel vaak onweerstaanbaar lekker. Het niveau van Origin of Symmetry en Absolution wordt niet meer gehaald, maar Bellamy is nog steeds een begenadigd muzikant en zijn stem houdt de hysterische muzikale achtbaan die The Resistance is ternauwernood bijeen. Zolang je het allemaal niet te serieus neemt, zou dit album best wel eens langer op repeat kunnen blijven staan dan je aanvankelijk verwacht.