http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Muse | Black Holes and Revelations

Herhaling van zetten
CD, Atlantic/Warner

Tekst: Herman Roggeveen

Publicatiedatum: 01 juli 2006

Ook zo aangenaam verrast door die nieuwe single van Muse, 'Supermassive Black Hole'? Nog donkerder dan we van het Britse trio gewend zijn, en qua geluid een heel stuk richting Millionaire en Queens of the Stone Age geschoven. Bovendien eindelijk eens wat anders dan het bombastische geluid dat zijn hoogtepunt bereikte op de vorige plaat, Absolution.

Nu, drie jaar later, is Muse terug met het album Black Holes and Revelations. Helaas blijkt 'Supermassive Black Hole' geen goede voorbode van dat nieuwe album. Eigenlijk is de single zelfs totaal anders dan de andere tien liedjes. Op de rest van het album doet Muse waar het op die vorige platen zo goed in was: liedjes maken vol bombast en cryptische teksten, af en toe voorzien van een rustpunt à la 'Sing for Absolution'.

Opener 'Take a Bow' is er meteen een goed voorbeeld van. Matthew Bellamy bezingt de schuld die onze wereldleiders met zich meedragen voor de oorlog in het Midden-Oosten. You'll burn in hell, yeah you'll burn in hell klinkt het telkens, terwijl de speakers bijna uit elkaar knallen van de bombast. Gelukkig nemen de heren wat gas terug op 'Starlight', het volgende nummer dat het meest commercieel klinkt en dus de grootste hitpotentie heeft.

Het zijn beide sterke nummers, waar Black Holes and Revelations er nog enkele van bevat, zoals 'Invincible' en 'Hexo Politics'. Verder is het album is een herhaling van zetten, waarbij de kwaliteit van Absolution maar vooral Origin of Symmetry niet wordt behaald. Met uitzondering van de uitsmijter 'Knights of Cydonia', dat bijna een kleine rockopera in de stijl van 'Bohemian Rapsody' is. Alleen zo overdreven hysterisch dat Freddy Mercury zich omdraait in zijn graf.

Bij Absolution dacht ik het al, nu weet ik het zeker: Muse is over zijn hoogtepunt heen. Black Holes and Revelations is daarmee geen slechte plaat, maar we zijn beter gewend.