http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Muse | Absolution

Grenzen verleggen, dat is goed voor de mens.
CD, Taste/PiaS

Tekst: Norbert Pek

Publicatiedatum: 24 september 2003

Je kon bijna bang worden dat Muse zich het commentaar zou aantrekken. Dat Origin of Symmetry te bombastisch was, te zenuwachtig. Dat mensen Matthew Bellamy met alle plezier zouden willen wurgen. Maar gelukkig steekt Muse een hele dikke middelvinger op naar de theaterhaters en gaat er nog eens dik overheen. De vooruitlopende single 'Stockholm Syndrome' was al een plaagstootje. Zeg maar plaagstoot. Wát een keihard gitaargeweld in deze met metalriffs doorspekte kannonade. Het heeft Muse niet aan lef ontbroken en dat is gedurende de hele plaat te horen. Ze openen Absolution met het geluid van marcherende mensen om er meteen met de piano van 'Apocalypse Please' doorheen te rammen. Het stemmetje van Bellamy vliegt onmiddellijk omhoog.

De plaat is energiek van begin tot eind. Zelfs als Muse wat gas terugneemt in 'Sing for Absolution', 'Falling Away With You' en 'Endlessly' is er nog een onderhuidse spanning aanwezig. Maar Muse is vooral een band van het grote gebaar en van de geniale ingevingen. Zoals de afwisseling tussen secondenlang gitaargebeuk en het ritme in de toch al geweldige single 'Time Is Running Out' of het gehele 'Butterflies and Hurricanes'. Daarin is Muse op z'n Musest zonder iets van zichzelf te herhalen. De spanningsboog wordt steeds strakker aangetrokken, maar na de climax is opeens een klassieke pianosolo te horen. Precies op z'n plaats maar toch geheel onverwacht. Gedurende de hele plaat laten Muse-leden horen dat ze instumentenkunstenaars zijn, met Bellamy voorop. Ze willen het uiterste bereiken en dat gebeurt vooral door pompeuze bombast. Tracks als 'Hysteria', 'The Small Print' en het na één luisterbeurt meezing/schreeuwbare 'Thought of a Dying Atheist' komen binnenknallen alsof de marcherende groep uit het begin van het album door je voordeur stormt. Het leek onmogelijk dat Muse over Origin of Symmetry heen zou gaan, maar het is gelukt. En hoe. Door Absolution hebben band en luisteraar weer vele nieuwe dimensies ontdekt. En grenzen verleggen, dat is goed voor de mens.