• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Mugison | Mugimama (Is This Monkey Music?)

Veelbelovend talent met jeugdpuistjes.
CD, Accidental Records/PIAS

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 30 april 2005

De naam Mugison doet allicht een belletje rinkelen bij freaks die hun muzikale kompas de afgelopen twee jaar naar de arctische poolcirkel richtten. Zo werd deze excentrieke songwriter na zijn debuutplaat Lonely Mountain her en der reeds als de nieuwe Beck bestempeld en is hij goed op weg om één van de belangrijkste exponenten van de IJslandse pop- en rockscène te worden. Eind vorig jaar liet de country boy nog onder meer Björk in het zand bijten door bij de plaatselijke Music Awards met de hoogste onderscheiding te gaan lopen in de categorie ‘Best Album’. In een haastig manoeuvre graaide olijke Ornelius zowaar ook nog het kleinood voor ‘Best Live Perfomer’ en ‘Best Song’ (het akoestische ‘Murr Murr’) mee en mocht hij de hort op met de Super Furry Animals van Gruff Rhys.

Het bekroonde Mugimama (Is This Monkey Music?) is nu eindelijk ook op het vasteland verkrijgbaar en dat heeft Mugison te danken aan Matthew Herbert. Met Mugimama (Is This Monkey Music?) achtte Mugison alvast de tijd rijp om de familiebanden aan te spannen, want zowat alle verwanten passeren hier – de ene wat opvallender dan de andere – de revue. Een onbetwistbare hoofdrol is er echter weggelegd voor vriendin Rúna, die met haar prachtige stem meteen één van de mooiste songs (‘2 Birds’) opeist. Riposteren doet Mugison op passende en hartstochtelijk verliefde wijze in ‘I Want You’.

De IJslander laat er weinig twijfel over bestaan dat hij in diverse ambachten uiterst bedreven is, al dragen vooral de nummers waarin hij de traditionele (hoewel?) songstructuren handhaaft, aanvankelijk onze goedkeuring weg. Verwacht u hierbij echter niet aan de zoveelste Dylan-kloon, want dan is de kans dat u met Mugimama (Is This Monkey Music?) een blauwtje oploopt méér dan reëel. Er schuilt namelijk ook veel Waits in Mugison.

Is ‘2 Birds’ nog een welgemeende intentieverklaring aan het adres van Will Oldham, daar wordt in de aan E(els) schatplichtige alt. country van ‘What I Would Say in Your Funeral’ een loopje genomen met de gangbare universele waarden. Een regel als "I would tell them how I never liked you" is namelijk hilariteit ten top gedreven, al denken ze daar in Teutoonse kringen die het ‘Dominus Iesus’ genegen zijn allicht anders over.

"Songs like this can drive men insane," weerklinkt het even verderop zelfverzekerd in de prettig gestoorde nu-blues van ‘Sad as a Truck’. Het is niet voor het laatst dat Mugison de indruk wekt dat er hem een naargeestig – door Captain Beefheart belichaamd – duiveltje op de schouder tikt. Het door Ornelius’ zusje voorgedragen miniatuur ‘Salt’ bijvoorbeeld, dat zich ontspint als een horrorachtig verhaaltje waarin het afschuwwekkende personage van Angela uit Los Sin Nombre (Jaume Balagueró) met een ijzige kilte onze gedachten kruist.

Geheel onfeilbaar is Mugison echter niet, daarvoor prijken er op Mugimama (Is This Monkey Music?) nog net iets teveel schoonheidsfoutjes (waaronder het vocale onding ‘Swing Ding’). Niet zelden geeft de songwriter de nummers te weinig ademruimte en weert hij de consistentie uit zijn plaat. Dat is jammer, maar staat ons niet in de weg om alsnog de woorden ‘veelbelovend’ tot ‘uitstekend’ te schrijven. Live schijnt Mugison nog beter te zijn, iets dat kan u binnenkort (8/5) zelf aan den lijve kan ondervinden tijdens Les Nuits Botanique in Brussel.

http://www.kindamuzik.net/recensie/mugison/mugimama-is-this-monkey-music/9366/
Meer Mugison op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mugison